Hondenleven: Koekenbakkers

Zoals ik al eerder in deze kronieken van het hondenleven heb beschreven zijn onze honden werkende honden. Samen met Erna helpen ze mensen die moeilijk uit de voeten kunnen met de sociale eisen van onze menselijke samenleving. Dat kan allerlei oorzaken hebben. Zowel fysieke als psychische. Dankzij onze hondjes kan iemand uiten wat ze in een gesprek van persoon tot persoon niet kunnen uiten. Door op deze manier de communicatie te openen kan Erna deze mensen helpen om hun benen er steviger onder te krijgen. Eenmaal op pad kan iemand door oefeningen te doen met de honden, in een veilige omgeving ervaren wat voor effect acties en reacties hebben op de omgeving. Voor onze honden is het een feest om mee te mogen gaan werken. Ze staan letterlijk te trappelen om te gaan en  komen bekaf maar voldaan thuis. Genoeg beloning in het werk zelf zou je zeggen. Maar nee, zo werkt het niet. Ook onze canine werknemers moeten betaald worden. Met koekjes.

Investering

Hondenkoekjes zijn dus voor ons een zakelijke investering. Veel niet-ondernemers denken dat als een ondernemer iets ‘op de zaak’ koopt, dat het dan gratis is. Maar  niets is minder waar. Alles wat je als ondernemer aanschaft kost geld. En dat geld moet je weer terugverdienen, liefst met een beetje winst zodat je brood, thee en wc-papier kan kopen. Maak je nog wat meer winst dan kun je misschien zelfs nog wat voor je oude dag sparen. Maar dat is zeldzaam in ondernemersland. Dus als je kan besparen als ondernemer, dan doe je dat. Op het gebied van hondenkoekjes kun je besparen door ze zelf te bakken. De ingrediënten kosten samen namelijk een stuk minder dan een zak beloningskoejes. Zeker als je koekjes wilt zonder allerlei ongezonde toevoegingen. Misschien is dat laatste nog wel de belangrijkste reden om zelf beloningsbrokjes te maken.

Teamwork

Hoe maken wij die beloningsbrokjes? Ten eerste: het is teamwork. Ons hele huishouden doet mee. Ten tweede: het is heel eenvoudig. Het gaat eigenlijk net zo als het bakken van een cake. Dat stadium is Erna haar afdeling. De ingrediënten: 600 gram boekweitmeel, een blikje tonijn op water, 4 tenen knoflook (jawel, want knoflook is goed tegen de vlooien) en water. De tenen knoflook en de tonijn mix je met een staafmixer even tot een papje. Dan voeg je dat toe aan het meel. Voeg water toe tot je de dikte van een cakebeslag hebt. Het hondenvolk is in dit stadium al niet uit de keuken weg te slaan. Je kunt ze honderd keer uitleggen dat het product nog lang niet in het eindstadium zit. Alle volgende stappen in het proces vinden zij volstrekt overbodig. Zet die bak met beslag nou maar op de grond, dan zijn we rijkelijk beloond. Want daar ging het toch om?

Bakken

De honden negerend giet je het cakebeslag in een cakevorm en bakt die op 160 graden in zo’n 40 minuten tot een cake. De tijd kan variëren afhankelijk van hoe vochtig het beslag was. De truc met de satéprikker die droog uit de cake moet komen werkt ook hier. Dan haalt Erna de cake uit de oven en laat hem afkoelen op een rekje. De afgekoelde cake wordt vervolgens doorgeschoven naar de volgende afdeling die wordt bemand door mij: de snijafdeling.

Snijafdeling

Ik snijd de cake eerst in plakjes. Net zoals je op een verjaardag zou doen. Al denk ik dat je met deze cake op een verjaardag geen hele hoge ogen gooit. Vis en knoflook met een dot slagroom… ik denk dat je hoogstens waardering krijgt voor het waagstuk maar weinig punten voor de smaakcombinatie. De honden denken hier beduidend anders over want ik moet vechten voor mijn plaats aan het aanrecht om de cake te kunnen snijden. Overigens zouden zij die dot slagroom geen probleem vinden. Het zijn ware filistijnen als het om bakken en koken gaat.

Sous-chefs

Goed, de plakken cake snij ik in reepjes. En die reepjes vervolgens in blokjes. In kooktermen ga je van trancher naar jullienne naar carré. Dat lijkt veel werk maar aangezien ik een stapeltje plakjes in reepjes snij en vervolgens een stapeltje reepjes in blokjes, valt het reuze mee. Al die tijd zijn de sous-chefs druk met het schoonhouden van de keukenvloer. Want er wordt altijd gemorst, dat hoort zo. Dan komt het laatste stadium van het proces: het drogen. Dit kun je denk ik best in een oven doen op een hele lage stand. Maar wij doen het in een droogmachine. Dit klinkt heel luxe maar eigenlijk is zo’n droogmachine niks meer dan een stapel rekjes met een föhn aan de bovenkant. Zulke droogmachines worden ook gebruikt om fruit of vlees te drogen. Aangezien dit voor veel mensen een bevlieging is, belanden deze droogmachines regelmatig op Marktplaats voor een habbekrats. Marktplaats is ideaal voor hondenmensen met een kleine beurs.

Voorraad

Na een uurtje of drie drogen zijn de brokjes hard en kunnen ze in potjes, zakjes, oude schepijsbakjes, net wat je hebt. Je hebt dan weer een mooie voorraad beloningskoekjes waar je hond(en) je heel dankbaar voor zullen zijn. Het leuke is dat je het recept op veel manieren kan aanpassen. Je weet in ieder geval precies wat erin gaat en vooral wat er niet in gaat! Onze koekenbakkers verzetten bergen werk voor deze beloning.