Bijna iedereen heeft in haar of zijn vroegste jeugd wel een favoriete knuffel gehad. Zo’n pluche beestje dat al lang geen pluis meer heeft en een paar zelf opgenaaide kraaltjes als ogen omdat de originele levensechte ogen al lang geleden in de was verloren zijn gegaan. Mijn favoriete knuffel was Bobo. Een klein, onooglijk beertje dat ooit geel/bruin was maar allengs steeds meer verbleekte. Overdag was ik natuurlijk een stoere kleine jongen, maar ‘s avonds was ik nergens zonder Bobo. Bobo heeft aardig wat van Europa gezien want een vakantie zonder Bobo in mijn slaapzak was ondenkbaar. Zelfs toen mijn zus en ik al heel dapper in onze eigen tent gingen slapen naast de bungalowtent van mijn ouders. Stoer zijn kon alleen met Bobo in de achterhoede.
Geheim
En ik zal je een geheim verklappen: Bobo ligt nog steeds naast ons bed. Bijna 55 jaar reist Bobo al met me mee. Geen fase in mijn leven heeft de kleine knuffel gemist. Dat maakt me enigszins sentimenteel. Rationeel nonsens natuurlijk. Het is bijna vergane stof en zaagsel. Het is puur de vorm die een knuffelmaker meer dan een halve eeuw geleden aan die met zaagsel gevulde stof heeft gegeven die me laat hechten. De jaren van vergezelling voegen daar een soort irrationele onafscheidelijkheid aan toe. Maar ik kan niet alleen maar rationeel zijn. Hoe verfomfaaid dit knuffelbeertje ook is, ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen het in de vuilnisbak te gooien.
Overweldigend
Natuurlijk heb ik geen gebrek aan te knuffelen huisgenoten. Allereerst is daar natuurlijk Erna. En ook de honden zijn niet vies van een potje knuffelen. Ieder op zijn of haar eigen manier. Bella knuffelt vol overtuiging en op fysiek overweldigende wijze. Het liefst klimt ze helemaal tegen je op, slaat haar voorpoten stevig om je nek en klemt zich helemaal tegen je aan. Dan sopt ze met haar grote slobbertong met overgave je oren uit. Klinkt onsmakelijk, en ik kan je verzekeren: dat is het ook. Maar dat is nou eenmaal haar manier van genegenheid tonen. Wij laten dit ten dele toe maar trekken de grens bij het oren uitsoppen. Hoe lief ook bedoeld, het gaat ons wat te ver.
Opwelling
Blitzz heeft haar knuffelmomenten. Zij is geen hond die je zomaar even in een opwelling een knuffel geeft. Niet dat ze zich fervent verdedigt als je haar zomaar knuffelt, maar ze draait haar kopje weg en laat in haar hele lichaamstaal merken dat dit niet de plaats, noch het moment is. Nee, Blitzz is typisch een hondje dat zelf bepaalt wanneer en waar er wordt geknuffeld. Meestal na de ochtendwandeling. Ze gaat dan met haar voorpootjes op de leuning van de bank staan, begraaft haar kopje onder mijn rechterarm en laat zich langdurig knuffelen. Daar geniet ze dan met volle teugen van. Het kan goed zijn dat het de enige keer is op de hele dag dat je haar mag knuffelen. Soms ‘s avonds op de bank laat ze het ook toe. Maar ik vermoed dat het dan meer is omdat de keus tussen knuffelen en op de bank liggen of niet knuffelen maar dan de bank af gaan in het voordeel van de bank valt.
Speklaag
Spip houdt vooral van heel voorzichtig knuffelen. Zijn fysieke gesteldheid, namelijk vel over been, betekent dat hij geen speklaag heeft om de knuffel op te vangen. Hij houdt ervan om voorzichtig geaaid te worden zonder dat zijn botten te direct worden verdrukt onder smorende liefdadigheid. Hij begrijpt dan ook helemaal niks van de op rugby gelijkende knuffelsessies met Bella. Zodra zo’n sessie een aanvang neemt, houdt hij een veilige afstand aan.
Puppytandjes
Dan is er onze nieuwste telg, Bodhi. Haar knuffelmodus moesten we tot voor kort nog een beetje ontdekken. Hoewel ze aangaf best te willen knuffelen, bleek ze het concept nog niet helemaal te begrijpen. Steevast eindigde elke poging in een paar vlijmscherpe puppytandjes in een ledemaat. De laatste tijd gaat het steeds beter. Vooral ‘s ochtends gaat het goed. Dan is ze nog niet helemaal wakker en aangezien ze haar plas nog niet zo goed op kan houden, mag ze samen met mij als eerste naar buiten. Daar laat ze zich half slapend tegen je aan vallen en een langdurige knuffel welgevallen. Dat is begonnen toen ik in het ziekenhuis lag (lees Tally Ho!), en ze samen met Erna naar buiten ging in de vroege ochtenduren. Nu is het traditie geworden. Ze laat zich ook steeds vaker op andere momenten knuffelen zonder haar puppytandjes in te zetten. Het lijkt erop dat ze het begint te snappen en de voordelen van een knuffelsessie begint in te zien.
Inlevingsvermogen
Knuffelen is een universeel woord, maar uit het bovenstaande blijkt dat het vele vormen en individuele regels kent. En zoals bij alles waar fysiek contact een rol speelt moet je die regels leren kennen van elkaar. Daar gaat tijd overheen en het vereist het nodige inlevingsvermogen van beide partijen. De signalen van afwijzing zijn some subtiel en moeilijk te interpreteren, in andere gevallen zijn ze overduidelijk en heb je maar zo een paar pleisters nodig. Maar dankzij tijd en energie, heb ik met onze geliefde viervoeters (en Erna!) Bobo alleen nog nodig als sentimentele herinnering. Want voor de knuffels heb ik geen teddybeertje meer nodig.
Wat een leuke column. En het beertje zie ik voor me. Ooit een keer verdwaald in de wasmachine werd de kleur enigszins anders.
dat het nooit zoek is geraakt mag een wonder heten.
Ja, dat is zeker een wonder! Zeker met alle vakanties waar het op mee is geweest!
Herkenbaar, ik heb ook zo een beertje die met zachtheid behandeld dient te worden, omdat het anders verpulverd 😉
tevens herkenbaar de verschillen in knuffels van de teckels, mijn reu kan, als hij zin heeft intens knuffelen, vlijt zich stevig tegen me aan, en knuffelt hard terug, oogjes beetje dicht, dan voel je de Oxytocine stromen! Mijn kaninchen teefje deelt het liefst haar speeltjes met je, bij je gezicht het liefst, en kan in trans raken, en maakt dan zachte geluidjes van genot, bij kans zet ze een pootje bij, maar dat wil ik niet, want dat is meestal te hard… dan heb ik mijn rode dwerg pup, bijna 5 mnd, vind alles prima, knuffelen is fijn, en doet dat nog zachtjes, maar overduidelijk, en ze is er bijna altijd voor in.
Ik vind dat mooi, hoe individueel honden zijn in hun wensen. De tijd dat ‘een hond een hond’ was is gelukkig voorbij. Steeds meer mensen ontdekken dat ze allemaal hun eigen ik hebben.
Ach gossie ja, Bobo. Ik weet het ineens weer. En…mijn beer zit ook nog naast mijn bed hoor. Die is al 60 jaar bij me. Ook ik knuffel er niet meer mee, genoeg levende wezens ( familie en groep 2/3 kinderen) die komen knuffelen . Maar sentiment is het wel. Gaat echt niet weg die beer.
Mooi verhaal weer, dank je. Dikke knuffel van je zus:-)