Maandag moest ik naar de tandarts. Dat stond niet in de planning maar het hele weekend had ik hevige pijn in een kies. Het was een kies die al heel lang een probleem was. Er was regelmatig iets mee aan de hand. Het vreemde is dat mijn gebit best in goede staat is, zeker voor mijn leeftijd. Maar die kies was een dissident. Die kies stond nog wel in het gelid maar ik had al een poosje het vermoeden dat hij er niet echt zin meer in had. Nu is hij dan eindelijk gedeserteerd. En ik denk dat we beide beter af zijn.
Vergeten
Wel een beetje jammer dat ik daar een heel weekend pijn voor heb moeten hebben. Maar goed, gelukkig zijn mensen zo geprogrammeerd dat pijn relatief snel wordt vergeten. Zeker als de pijn wordt gevolgd door opluchting. Ik ben wat pijn betreft niet bepaald een watje. Dat zit een beetje in ons DNA. We zijn geen van allen kleinzerig in ons gezin. Mijn zus niet, mijn vader en moeder ook niet. We hebben een beetje die Engelse ‘stiff upper lip’. Ja het doet pijn, maar het leven gaat door. Pijnstillers doen we ook niet snel aan. Als het zonder kan, dan doen we zonder. En sinds mijn hartinfarct moet ik verschillende medicijnen slikken die niet echt fijn samenwerken met pijnstillers. Dus ik moest het weekend even op mijn kiezen bijten. Figuurlijk dan want als ik dat letterlijk deed, leek het of er iemand 100 volt direct op mijn zenuwen zette.
Niet stoer
Het is overigens niet altijd verstandig om pijn te negeren. Ik schrijf het hier ook niet om stoer te doen. Want pijn is een teken van het lichaam dat er wat mis is. Dus dan moet je ook uitzoeken wat er mis is. Als je dat niet doet maak je het probleem misschien erger. Het is dus wel verstandig om actie te ondernemen bij pijn. Ik heb weleens de neiging om wat lang door te lopen met een pijn. Het gaat wel weer over, denk ik dan. Vaak is dat ook zo, maar niet altijd. In dit geval heb ik ingegrepen, de pijn was te hevig. Bovendien begon de kies in twee onafhankelijke delen te bewegen. Maandagochtend hing ik gelijk aan de telefoon met onze favoriete tandartspraktijk en even later die ochtend lag ik achterover in de tandartsstoel.
Fractie
De kies was inderdaad gespleten. Vraag me niet hoe, maar blijkbaar was binnen de fractie Kies onenigheid ontstaan. De voorkant kon het niet meer vinden met de achterkant. Misschien dat de ene kant liever aan de andere kant wilde zijn. Zo voelde het wel, alsof de fractie Kies een potje aan het worstelen was om positie. Daarbij vergetend dat er nog een wortel met zenuwen aan zat. Dat had dus pijnlijke gevolgen voor de rest van mijn lijf. Nou ja, ze vechten het maar uit samen, die twee delen van mijn kies. Ze liggen nu in de medisch verantwoorde prullenbak bij de tandarts. Ik ben er vanaf. De pijn is weg. Soms moet je beide partijen er gewoon uit knikkeren in plaats van uitzoeken wie de boosdoener is.
Spartaans
Dat is in een hondenroedel ook een beetje zo. Ik zie dat aan Blitzz. Die gaat ook niet uitzoeken wie er fout zit. Ze springt gewoon in het conflict, snauwt beide partijen even af en de rust is weergekeerd. Ik doe het zelf ook weleens. Als er gedonder is beneden en ik ben boven dan ga ik ook niet uitzoeken wie de oorzaak van het pandemonium is. Allemaal op je plaats en koppen dicht. Dat klinkt wat Spartaans en wellicht heeft het echo’s van ver vervlogen tijden. Toch kun je met opvoeden niet altijd Vrouwe Justitia aanroepen. Tegen de tijd dat ze haar weegschaal heeft afgestoft en haar zwaard heeft geslepen is het conflict al veel te ver opgelopen.
Stroop
Beter om dan gewoon alle partijen even met een stevige uitbrander op hun plek te zetten en daarna de stroop uit de kast te halen en weer liefde en saamhorigheid te prediken. Meestal lukt dat heel goed. Na zo’n actie loopt iedereen weer kwispelend rond en kunnen we weer allemaal door één deur. Het is natuurlijk wel belangrijk dat geen enkele partij zich heviger bestraft of beter beloond voelt dan een andere. Want dan krijg je scheve ogen. Iedereen is gelijk voor de wet en tijdens een dergelijk conflict is gewoon een ieder even goed of even fout. Dat daar misschien de nodige vraagtekens bij gezet kunnen worden, daar moeten we met de hele roedel dan maar even overheen stappen. Dat hoort bij volwassen zijn. Soms moet je even je trots inslikken en accepteren dat het collectieve belang groter is dan een gedeukt ego.
Kleuterschool
Van een gespleten kies naar roedeldynamiek. Toch mooi hoe een mondaine gebeurtenis als kiespijn tentakels heeft naar aspecten van het leven met een hondenroedel. Het leven met een roedel honden heeft ook weer verbanden met de wijdere wereld. Maar laat ik daar niet te veel over uitweiden. De grote heren en dames van ‘s werelds politieke toneel zouden een boel kunnen leren van een hondenroedel. Helaas zijn ze daar nog niet volwassen genoeg voor. Het lijkt er namelijk steeds meer op dat die heren en dames de kleuterschool nog niet zijn ontgroeid en vooral eigenbelang en ego als drijfveer hebben. Dus die zijn er nog lang niet aan toe om zich te meten met gevorderde relationele vaardigheden die binnen een hondenroedel de norm zijn.