Hondenleven: Kamperen

In 2013, toen mijn leven er heel anders uit begon te zien, besloot ik om te testen of ik nog kon reizen zoals ik dat deed toen ik een jaar of twintig was. 2013 was het jaar dat mijn toenmalige relatie definitief stuk was en ik wilde eens goed nadenken over mijn toekomst. Ik had in mijn twintiger jaren ervaren dat solo reizen de beste manier was om dat soort levensvraagstukken uit te pluizen en te beantwoorden. Dus zo gezegd, zo gedaan. De rugzak ingepakt met tent, slaapzak en matje. Coleman brander en pannetjes erbij, de hondjes aan een heupgordel en het leven ‘on the road’ kon beginnen.

Voordeur

Er is geen fijnere reiservaring dan de reis die bij je voordeur begint. Geen haast om een trein, boot of vliegtuig te halen. Geen zorgen over tickets of reispapieren. Gewoon de voordeur achter je dichttrekken en je bent op reis. Een reisdoel had ik niet. Ik besloot daar en dan om naar het zuiden te lopen en dat was alle routeplanning die ik nodig had. Spip en Saff, de whippets, liepen wat onwennig met me mee. Ze hadden goed in de gaten dat het geen gewone boswandeling was. Daarvoor had ik teveel voorbereiding getroffen. Maar we lieten de auto staan, dus het was ook geen normale vakantie.

Avonturen

Maar na de eerste overnachting in de tent waren de hondjes al helemaal gewend aan het nieuwe dagschema. Vroeg opstaan, ontbijtje eten, tent opbreken en lopen. Natuurlijk beleefden we onderweg allerlei avonturen. Loslopende honden die ons wat minder wel gezind waren. Winkels waar je met honden niet naar binnen mocht maar waar ik toch echt even naar binnen moest voor een flesje water of iets dergelijks. Leuke mensen, minder leuke mensen. Fijne campings, ludieke campings, vreemde campings. Campings waar honden wel op mochten, campings waar het niet mocht, en campings waar men een oogje dichtkneep. De whippets en ik leefden het straatleven met volle teugen. In stad en bos, op drukke wegen en verlaten paden. We genoten van de vrijheid.

Vrijheid

Het heerlijke gevoel van vrijheid. Je huis op je rug. Ik had het bijna twintig jaar niet meer gevoeld. Ook niet echt nodig gehad. Maar dat jaar had ik het heel erg nodig en het werkte. Wat ik in die paar weken besloot, geleid door mijn gevoel, heeft me veel gebracht. En het heeft me gesterkt. Ik weet dat ik, wat er ook gebeurt, heel primitief kan leven en ondanks het gemis van de luxere dingen in het leven, heel gelukkig kan zijn.

Pindakaas

Dat maakt het ook zo makkelijk om bijvoorbeeld een TV-abonnement op te zeggen. Of een laptop te gebruiken die al meer dan twaalf jaar oud is. Of totaal geen waarde te hechten aan het merk pindakaas dat je op je brood smeert. In de jaren rond mijn twintigste (eind jaren tachtig, begin negentig van de vorige eeuw) leefde ik in mijn vakanties als een zwerver. Vergeet niet dat het in die tijd nog niet zo was dat je op iedere straathoek kon pinnen met een voor dat land buitenlandse pas. Ik had traveller’s cheques die ik bij een bank kon inwisselen tegen de lokale valuta. Soms had ik gewoon geen geld genoeg en moest ik een eind reizen naar een bank. Dat betekende dat ik soms echt honger had. Geen trek, maar honger. Of ik was te moe omdat ik mezelf voorbij was gelopen. Of het weer was zo miserabel dat ik eruit zag als een verzopen kat (en ik rook waarschijnlijk ook zo). Mensen liepen dan met een boog om me heen. Maar ik was gelukkig en op die manier reizen werkte verslavend en na een weekje thuis van zo’n reis kon ik niet wachten om weer te gaan.

Thuisloos

Ik sprak in die jaren ook meerdere keren met mensen die pech hadden gehad en noodgedwongen thuisloos op straat leefden. Ik heb toen geleerd dat het heel makkelijk is om te zeggen ‘eigen schuld, dikke bult! Moet je maar gaan werken.’ De realiteit is vaak heel anders. Een zwerversbestaan kan iedereen overkomen. Het noodlot kan heel snel en onverwacht toeslaan. Dat heeft me een behoorlijke dosis nederigheid gebracht en levensinzichten en inzichten in menselijk gedrag.

Happy

Ik ben nu happy. Na die periode in 2013 ontmoette ik Erna en mijn leven werd weer rooskleurig met een gouden randje. Ik voel geen enkele aandrang meer om alleen te reizen. Sterker nog, ik moet er niet aan denken. Eén keer in december ben ik noodgedwongen door werk van Erna eerder dan zij op vakantie gegaan met de honden om het vuurwerk te ontvluchten. Ik vond er niks aan!

Sterk

En toch hebben die ervaringen van de soloreizen nog steeds invloed. Ik hoor veel mensen klagen over de situatie zoals die nu is. Corona gooit onze samenleving door elkaar. En veel verworvenheden komen op de tocht te staan. Dan denk ik terug aan die reizen. Met dat terugdenken voel ik me direct sterker worden. Mijn leven kan heel eenvoudig zijn. Wat telt heeft niets te maken met mijn materiële zaken of verworvenheden. Wat echt telt is makkelijk te zien: ik zet alles wat nu in mijn leven is op een rijtje onder elkaar. Dan trek ik een streep op de plek waar wat er echt toe doet ophoudt en wat er minder toe doet begint. Wat blijkt is dat het rijtje onder de streep vele malen langer is dan het rijtje boven de streep.