Hondenleven: Kamerjas

Energie is duur geworden. Het houdt de gemoederen dagelijks bezig. Ik lees over huishoudens die honderden euro’s per maand meer moeten betalen aan hun energieleveranciers. Bij ons valt de prijsstijging in absolute termen nog mee. Procentueel is het natuurlijk net zoveel als bij iedereen, maar wij gebruiken gewoon niet zoveel. We zijn maar met twee energieverslindende tweevoeters in huis. We wassen ons dagelijks met koud water, warm douchen doen we niet vaak. De thermostaat staat hoogstens op 18 graden en dat is voor ons voldoende. We hebben geen dagelijks draaiende wasmachine, één keer in de veertien dagen is voldoende. Onze tv is een kleine, zuinige computermonitor met een Chromecast, geen mega-scherm die gulzig stroom slurpt om bioscoopwaardig beeld te verwezenlijken.

Terecht

De situatie is voor elk huishouden verschillend. Steeds vaker vraag ik mij af: “Is dat terecht?” Dat is natuurlijk een controversiële vraag. Is de levensstandaard die we nu hebben bereikt een recht of een voorrecht? Ik denk het laatste maar dat maakt het niet makkelijker om dat voorrecht op te geven.  De mensheid is nog maar zeer kort een energieverslinder, maar luxe went snel! We lopen nu zo’n 300.000 jaar op deze bol rond. Het algemeen beschikbaar luxe leventje is eigenlijk pas echt begonnen rond de jaren vijftig van de vorige eeuw. De grote massa van de mensheid heeft zo’n 299.928 jaar in de kou gezeten, letterlijk en figuurlijk.

Gewoon

Veel van wat wij gewoon zijn gaan vinden, een recht zelfs, is in feite luxe. Een paar voorbeelden.
Centrale verwarming: het bestaat al heel lang. De Romeinse beschaving van rond het jaar nul had al vloerverwarming dat centraal werd gevoed. Maar dat was alleen beschikbaar voor de allerrijksten. Je moest immers slaven kunnen betalen die de vuren brandend hielden. Luxe.
Reizen naar verre oorden was een hele onderneming. Het was overigens niet alleen voor de rijken beschikbaar: lopen kost namelijk niet zoveel. Pelgrims, legers met hun aanvoerders, kruisvaarders, ontdekkingsreizigers, kooplieden, al sinds mensenheugenis reizen ze enorme afstanden, vaak te voet. Ook vaak onder erbarmelijke omstandigheden. Gedreven door nood, plicht of geloof. Het massaal trekken naar de zon voor de jaarlijkse vakantie is toch echt iets van de laatste decennia. Luxe.
Het kunnen communiceren met iedereen waar ook ter wereld is al helemaal iets van de laatste decennia. Ik weet nog dat een telefoongesprek naar Aruba, waar mijn oom en tante woonden, een vermogen kostte. Daarnaast was de verbinding vaak erg slecht. Dat had tot gevolg dat het zeldzame gesprek vaak niet verder kwam dan het uitwisselen van de meest noodzakelijke informatie. Nu kun je meerdere keren per dag een gesprek voeren met groepen mensen, verspreid over de hele wereld. Bovendien met beeld erbij. Dat vergt echter wel heel veel energie. De werkelijke energiekosten van zo’n gesprek (groepsvideo, 5 mensen, beeldkwaliteit 1080p, 30 minuten: 5,57kWh en 1,29 kg CO²) zijn erg hoog al beseffen we ons dat vaak niet. Luxe

Saai

Saai verhaal tot nu toe. We worden er dagelijks mee om de oren geslagen. Waarom val ik jullie ermee lastig in de hondencadeautjes column. Dat heeft te maken met onze ouder wordende Spip. Zoals ik in het begin al schreef is de energiebehoefte van een huishouden afhankelijk van de omstandigheden. Wij verkeren in de omstandigheid dat we naar huidige maatstaven redelijk Spartaans kunnen leven. Maar Spip heeft daar toch wat moeite mee. Zijn dunne, nauwelijks behaarde lijfje heeft het gewoon koud. Erna zag hem van de week midden op de dag rillend naast haar staan en trok met overtuiging aan de alarmbel.

Binnenjas

“We moeten een binnenjas kopen voor Spip!” zei ze. Eerst sputterde ik een beetje tegen. Niet dat ik Spip geen comfortabel leventje gun, maar een jas voor binnen? Buiten heeft hij in de winter een stoere whippetjas aan natuurlijk. Dat hoort zo bij een whippet. Maar binnen? We zijn de Kardashians niet! Natuurlijk duurde dat sputteren maar kort. Erna had, zoals altijd, gewoon gelijk. Het arme beest heeft het koud. En ik was ook even vergeten dat wij in huis met een dikke trui en een bodywarmer aan lopen. Vandaar dat de thermostaat gewoon op achttien of soms zelfs lager kan staan.

Landheer

In plaats van een whippetjas kopen ben ik zelf achter de naaimachine gekropen en heb ik een jasje voor onze Spip in elkaar geknutseld. Nu loopt hij als een tevreden 19e-eeuwse landheer in zijn kamerjas door het huis. Hij kruipt nog steeds graag onder zijn dekentje, want Spip vindt het niet gauw te warm. Maar onder zijn dekentje vandaan loopt hij in ieder geval niet te rillen. En zo kan het energievraagstuk wat Spip betreft weer even op de lange baan.