Hondenleven: Kaasrasp

Bella houdt van koken. Ze is een hele goede souschef, vooral als het gaat om het opruimen van gemorste ingrediënten. ‘s Avonds bij het koken zit ze altijd strak naast me of ze ligt startklaar aan de periferie van mijn bewegingsruimte. Dat laatste als ik een gerecht maak dat wat meer persoonlijke ruimte vergt en ik al drie keer mijn nek heb gebroken over het bewegelijk obstakel. Na het koken gaan de honden op één van hun plekken liggen zodat wij rustig kunnen eten. Er is echter een uitzondering op die regel. Het moment van de kaasrasp.

Pasta

Erna en ik eten graag pasta. Ook pizza behoort tot ons basismenu. Alles home made, ook de sauzen. Geen potjes met E-nummers voor ons. Nee, hier wordt echt gekookt. Tot groot plezier van Bella natuurlijk, want als je veel uit potjes eet mors je minder en is de kans op een stukje wortel  of andere groente aanzienlijk kleiner. Ze heeft hierin een vennoot, namelijk Spip. Hij ligt niet op de loer, want daar is hij een beetje te lui voor. Hij wacht tot hij geroepen wordt. Hetzij door mij, hetzij door ene Pavlov.

Verve

Een belangrijk onderdeel van pasta en pizza is geraspte kaas. Ook dat wordt met de hand en vers op de pasta geraspt. En ik ben een enthousiaste kok dus het raspen van de kaas gaat ook met enige verve. Het gevolg daarvan is dat de kaas de grenzen van de borden wel eens overschrijdt. Met andere woorden, er vallen wel eens sliertjes kaas op de grond. Spip en Bella hebben het een en ander met elkaar in verband gebracht en ik kan de kaasrasp niet meer pakken zonder dat die twee om mijn benen cirkelen.

Wetenschappelijk

Het begint echter wetenschappelijk interessante vormen aan te nemen. Pavlov liet een hond kwijlen door de hond voer te laten ruiken. Daarna liet hij een metronoom horen op het moment dat hij het voer aanbood. In de derde stap liet hij het voer weg en liet alleen de metronoom horen. En jawel, de hond kwijlde. De hond associeerde de metronoom met eten.

Belgeluid

Voordat we daarin de hond als dom, mechanisch wezen bestempelen: ik weet zeker dat een heleboel mensen van mijn leeftijd (begin vijftig) bij een bepaald soort belgeluid naar een ijsje snakken. De methode van Pavlov werkt niet alleen voor honden!

Vastigheid

In onze keuken is een bepaalde vorm van vastigheid, dus ik serveer pasta en pizza vrijwel altijd met vers geraspte kaas. Maar heel soms hebben we na een speciale gelegenheid een restje bijzondere kaas in huis. Een Frans schimmelkaasje bijvoorbeeld. Of een Engels blauw kaasje. Dan blijft de rasp in de kast en garneer ik de pasta of pizza met die overheerlijke kaas.

Geur

Wat blijkt: ook dan cirkelen Bella en Spip om mijn benen. Wat in dit geval de rol van de metronoom speelt weet ik niet. Het kan de geur van vers gekookte pasta of gebakken pizza zijn. Het kan de geur van de pasta- of pizzasaus zijn. Het kan zijn dat mijn anticipatie voor het eten van mijn favoriete gerecht een bepaalde vrolijke veerkracht in mijn bewegingen brengt, die Bella en Spip met geraspte kaas associeren. Wat het ook is: ook als ik de kaasrasp in de kast laat staan, zijn Bella en Spip bij deze twee gerechten van de partij. Precies op het tijdstip dat de kaas op het gerecht gaat. Ook bij de tweede portie.

Dekmantel

Eigenlijk vind ik het jammer dat Pavlov zijn experimenten al zo lang geleden heeft opgetekend. Ik zou graag onder de dekmantel van diepgaand, zeer belangrijk wetenschappelijk onderzoek nog vaker pasta eten. Een offer dat ik waardig en met de nodige zelfopoffering aan de wetenschap zou doen. Erna en ik hadden een soort Marie en Pierre Curie van het conditioneringsonderzoek kunnen worden. Helaas zijn echte wetenschappers ons voorgegaan. Het effect van de kaasrasp is nu slechts een amusante amuse bouche bij het hoofdgerecht. Eet smakelijk!