Ik ben jaloers. Ik weet dat dit een negatieve emotie is en ik probeer het groene monster ook echt te onderdrukken. Maar zoals een goed monster betaamt steekt het toch bij tijd en frequente wijle zijn kop op.
Op hun gemakje
Waar ben ik dan jaloers op? Wel, ik ben jaloers op de mensen die op hun gemakje met hun hondje hun ochtend-, middag-, of avondrondje lopen. De gelukkige hondeneigenaren die zonder op of om te kijken met hun eveneens niet op- of omkijkend hondje hun vaste route lopen. Zo’n gelukzalig eenvoudig leven lijken deze mensen te hebben. Zo zorgeloos en vrij van opwinding.
Klok kijken
Hoe anders is het bij mijn dagelijkse hondenlopen. Het begint al ruim voor het daadwerkelijk buitengaats gaan. Honden kunnen misschien geen klok kijken maar ze hebben een feilloze interne wekker. Je weet wel, zo’n wekker met twee van die enorme bellen erop die als hij afgaat je regelrecht richting stratosfeer lanceert van schrik.
Bewegingsvrijheid
Onze honden hebben het hele tijdschema in hun DNA gebrand staan. ‘s morgens om half zeven, ‘s middags om half drie en ‘s avonds om half tien. Dat zijn de momenten dat die wekker gaat. Tussendoor mogen ze overigens vaak de tuin in met mij als ik klusjes heb, iets weg moet gooien, of iets uit de schuur moet pakken. Dat is het voordeel van thuis werken: ze krijgen best een beetje aandacht. Verder ravotten ze samen wat af en drentelen vrolijk rond. Het is dus heus niet zo dat ze de rest van de dag aan de ketting liggen en ernstig worden beperkt in hun bewegingsvrijheid.
Dames
Toch zou je dat wel denken als je ze ziet rond wekkertijd. Het is er altijd één bij wie de wekker als eerste gaat. Soms is dat Blitzz, soms is het Bella. Jazeker het is meestal één van de dames bij wie de wekker het scherpst staat afgesteld. Blitzz of Bella springt dus plotseling op. Dat is het sein voor de rest van de roedel: “De wekker, de wekker, opstaaaaan!”
De hele roedel springt nu blaffend en piepend door de kamer. “We gaan uit, we gaan uit!”
Verstoring
Erna en ik moeten even bijkomen van de schrik want onze interne klok is niet zo precies, dus de plotselinge verstoring van de rust valt ons wat rauw op het dak. Geen van ons heeft overigens ook maar iets van een signaal gegeven, dus dit komt echt vanuit de honden zelf.
Het hangt er dan een beetje vanaf hoe de dag is, en in het geval van de avondwandeling wat de volgende dag gaat brengen hoe onze reactie is. Of we brengen de roedel weer tot rust, ik geef toe, soms met een licht gemopper. Of ik rijs uit mijn rustpose en bereid mij voor op wat komen gaat: de wandeling.
Rodeo
Ik schrijf wandeling maar het lijkt meer op een rodeo. Het aandoen van alle tuigjes gaat eigenlijk verbazend goed. Zelfs Bella heeft geleerd dat bewegen als een paling de lol van het uitje alleen maar uitstelt dus ze gaat er netjes voor zitten. Maar dan doe ik de kamerdeur open en de rodeo begint. Bella is als eerste de kamerdeur door. De lengte van de riem is voor haar irrelevant want die lijkt zich op magische wijze te conformeren aan haar enthousiasme. Met andere woorden, ik en de andere drie worden ongegeneerd de gang in gesleurd.
Knoop
Het is ook het moment dat de andere drie nog hun positie aan het bepalen zijn. Ieder heeft zijn of haar vaste plekje links of rechts van mij, maar riemen zijn best ingewikkelde dingen. Ze kunnen op de meest intrigerende wijze in de knoop raken. Dus bij de voordeur aangekomen kan het maar zo zijn dat deze of gene half in de lucht hangt aan een riem die aanmerkelijk korter was dan de producent had bedacht. Mede omdat ook Mazzel nu de motor op temperatuur heeft en een voordeur toch maar een verwaarloosbaar obstakel vindt. Dus als één van de andere riemen per ongeluk om die van hem zit, dan schiet de ongelukkige ziel voorwaarts zonder zelf daarin enige sturing te hebben.
Western
Goed, we zijn bij de voordeur. Dan kijk ik altijd eerst even door het raampje of er geen andere hondenuitlaat precies voor onze deur loopt. Mocht dat namelijk zo zijn dan gaat het enthousiasme voor de wandeling over in hysterie waarbij het niet geheel onmogelijk is dat mijn verticale stand onmiddellijk in een horizontale veranderd. Denk dan aan scenes uit oude westerns waarbij een cowboy aan de stijgbeugels doorheen het prairiestof wordt voortgesleurd.
Windstreken
Geen andere honden buiten? Mooi, de ‘wandeling’ kan beginnen. Wat volgt is een opeenvolging van voortgetrokken worden, plotseling stoppen, ogen op steeltjes om katten eerder te spotten dan de vier en opletten dat we geen hondenuitlatende tegenliggers hebben. Vier honden hebben is best symmetrisch want er zijn immers ook vier windstreken en dat is ook precies de kanten die ik wordt opgetrokken. De tussenliggende windstreken krijgen overigens ook een bezoekje, hoor. Voor het geval je denkt dat die worden achtergesteld.
Iedereen gepoept, geplast, en bewogen? Mooi, dan gaan we weer naar huis. En daar wacht dan weer een heel nieuw avontuur: eten! Maar daar heb ik al eens over verteld.
Omgevingsbewustzijn
Ik ben dus jaloers. Jaloers op die mensen die zonder veel omslagen hun hondje aan de riem klikken en zonder een schijntje omgevingsbewustzijn naar buiten lopen en hun rondje lopen. Misschien zien ze in hun perifere zicht een andere hondenuitlater lopen die de grootste moeite heeft zijn roedel een andere kant op te sturen omdat zijn honden iets minder stoïcijns zijn dan de zijne. Maar veel meer dan perifeer wordt de aandacht niet. De voetstappen van deze wandelaar liggen al sinds jaar en dag op dezelfde route op dezelfde tijd en daarvan afwijken zou zulks een heftige ontreddering voor hond en baas zijn dat het schier ondenkbaar is.
Puurheid
En toch, als ik er even serieus over nadenk. Als ik heel diep in mijn ziel kijk, dan verdwijnt die jaloezie als sneeuw voor de global warming zon. Want eigenlijk ben ik blij met onze actieve, niet ingedutte roedel. Zo’n roedeltje heeft een enthousiasme en een puurheid die je moet koesteren. Overal wordt de natuur al naar onze hand gezet. En dan zie ik onze springers in het veld en dan realiseer ik me hoe fijn het is dat het echte honden zijn. Vol levenslust en aandacht voor hun omgeving. Een roedel waar je energie in moet stoppen en soms op moppert, maar waar ook zoveel uitkomt en zoveel gebeurt dat je je nooit hoeft te vervelen. Jaloezie is een negatieve emotie. En bij deze heb ik het groene monster definitief de kop ingedrukt. Ik denk dat er zo weer een wekker gaat trouwens. Fijn!