Hondenleven: in de regen poep ik niet.

Het regent. Vervelend, maar letterlijk niets aan te doen. Met al onze ingenieuze uitvindingen en technologische vooruitgang hebben we het weer niet onder controle. We beïnvloeden het wel, maar dat is wat anders dan onder controle hebben. En dat is waarschijnlijk maar goed ook. We zouden er een puinhoop van maken denk ik. Mooi, zonnig, droog weer is heerlijk voor de barbecue, maar de natuur heeft toch ook regen nodig. Wat de hondjes betreft zou wat meer controle wel een goed idee zijn. Ze zijn aanmerkelijk minder enthousiast om naar buiten te gaan als het regent dan wanneer de zon schijnt. Daarin verschilt de mate van onwelwillendheid nogal per individu.

Regenwandeling

Spip is de minst enthousiaste deelnemer aan een regenwandeling. Wat hem betreft kan een regenwandeling niet kort genoeg duren. Hij heeft binnen vijf minuten gesnuffeld, gepoept en geplast en ondanks het feit dat hij bij ernstig overlopende luchtvochtigheid een jasje aan heeft, wil hij zo snel mogelijk weer onder zijn dekentje bij de verwarming.

Genen

Bella gaat vol goede moed en met slechts conceptuele tegenzin mee naar buiten. Zij is immers half Labrador en water is dus voor een deel van haar genen de natuurlijke habitat. Iedereen weet immers dat in de lange voorouderlijn van de Labrador een zeehond zijn of haar staart heeft geroerd. Om over de otter nog maar te zwijgen. Kortom, Labradors zijn deels waterdieren dus regen zou geen probleem moeten zijn. Dat weet Bella heel goed dus ze gaat dapper de regen in. Na een net iets langere tijdspanne dan Spip begint de spaniël in haar zich echter te manifesteren. Hoewel de spaniël toch ook een echte buitenhond is, zijn daar de genen toch duidelijk minder zeewaardig. De riem begint slap te hangen, de trek is eruit en het van hot naar her trekken neemt beduidend af. Ze plast, ze poept en ook Bella heeft het wel gezien.

Verzopen kat

Blitzz blijft over. Ik ben inmiddels het toonbeeld van een verzopen kat en Spip en Bella lopen mokkend mee te sjokken. In het geval van Spip beginnen via de riem zelfs opstandige signalen mijn kant op te komen. Onder andere het bekende ‘in tegenovergestelde richting van de looprichting in de riem hangen’ signaal. Maar Blitzz loopt door. Haar wilde haren hangen als een natte mop langs haar lijf. Haar oren druipen als de grotten van Han, maar Blitzz loopt door. Ze heeft al wel geplast, de grote boodschap laat echter op zich wachten.

Zat

Dit duurt voort tot ik het echt zat ben. En na vele Schotse wandelvakanties en andere licht vochtige ervaringen in andere delen van het groot Britse eiland ben ik best wat gewend. Dus het duurt even voor ik het echt zat ben. Als er maar een sprankje zonlicht onder de regenwolken door piept, dan stap ik hoopvol door. Maar als ik het dan eindelijk ook zat ben, dan ben ik het ook wel echt ZAT. Ik draai resoluut om en we gaan weer naar huis.

Aanvoerder

Spip is plotseling de aanvoerder van het team geworden. Zijn lange, spitse whippetneus wijst resoluut de kortste weg naar huis. Bella heeft ook weer wat meer vuur in de pas. Blitzz loopt gewoon zoals ze altijd loopt. Het water gutst uit haar lange haren maar verder zie ik weinig verandering aan haar. En ze heeft nog steeds niet gepoept.

Droog

Thuis gekomen droog ik één voor één de honden af. Daarna maak ik zo goed en zo kwaad als het gaat de gang droog. Het is verbazend hoeveel water drie honden mee naar binnen nemen. Het is nog verbazender waar na enig schudden dat water terecht komt. Maar goed, zoals met alles wat er in een hondenhuishouden gebeurt geldt de uitspraak: dan had je maar geen honden moeten nemen. De honden rennen de kamer in, schudden zich daar nog eens lekker uit. En jawel, ze hebben nog een reserve regentonnetje ergens in de vacht verborgen. Ik schud mijn grijze hoofd, droog mezelf een beetje af en trek mijn natte jas en schoenen uit.

Handdoek

De honden likken zichzelf droog en vooral Bella gebruikt ieder object dat ze maar kan vinden als handdoek. Ze veegt zichzelf droog aan de bank, een stoel, en mijn broekspijpen. Ik dacht dat die broekspijpen niet natter konden worden, maar Bella bewijst het tegendeel. Kortom, de nazorg na een regenwandeling heeft best wat voeten in de modder.

Communicatie

Blitzz kijkt mij licht beschuldigend aan. Ik kijk even licht verwijtend terug. De stille communicatie die volgt maakt een oorverdovend misverstand duidelijk:
“In de regen poep ik niet. Punt! Je had al veel eerder terug kunnen gaan. Waarom liep je zo lang door?”
“Nou, omdat jij…”
“In de regen poep ik niet, Punt.”
“Nee, dat heb ik gemerkt.”
“Nou dan! Nu zijn we allemaal kletsnat. Weet je hoe lang het duurt voor al mijn haren weer in het gareel zitten?”
“Ja maar,…”
“Geen ge-jamaar. In de regen p…”
“Ja, dat weet ik nou wel. Ik ga jullie eten klaarmaken.”
“Jippie! Eten!”

Zucht.