Hondenleven: Ik durf steeds meer

Hoi, ik ben Bodhi. Je hebt vast al eens over mij gelezen. Ik woonde eerst ergens anders met mijn broertjes en zusjes en mijn vader en moeder. Deze zomer kwamen er twee mensen naar mij kijken. Toen die twee mensen kwamen kijken was ik eigenlijk best blij. Ik mocht al meteen bij de mevrouw op schoot liggen terwijl ze met mijn toenmalige baasjes praatten en dat vond ik heel fijn. Daarna hebben we een heel eind gereden. Veel verder dan de tochtjes naar de dierenarts die ik al had meegemaakt. Ik vond het wel spannend maar ook niet erg. Ik zag allerlei nieuwe dingen en ik vind nieuwe dingen zien erg leuk.

Thuis

De auto stopte op een gegeven moment voor een huis en daar hoorde ik een heleboel geblaf. Dat was even spannend. Er waren al drie andere honden in dat huis en die waren heel verbaasd dat ik kwam. Mijn nieuwe baasjes hadden toch al wel gezegd dat ik zou komen maar blijkbaar waren ze dat vergeten of ze geloofden het niet. De andere honden heten Spip, Blitzz en Bella. Met Blitzz en Spip was ik al snel vriendjes maar Bella vond mij niet zo leuk. Toch deed ik heel erg mijn best om aardig te zijn voor Bella. Mijn nieuwe baasjes zeiden dat ik geduld moest hebben. Bella had een hele zielige jeugd gehad en was nogal gepest vroeger.

Beste vriendjes

Gelukkig veranderde Bella. Nu is ze mijn beste vriendje en speel ik heel fijn met haar. De baasjes zeggen wel dat het soms wat ruig gaat maar ik weet niet wat dat woord betekent, dus Bella en ik gaan gewoon door. Vooral samen met Bella met de tennisbal spelen is leuk. Dan rennen we achter de tennisbal aan en wie er het eerst is mag hem hebben. Heel vaak win ik! Eigenlijk is dat een beetje raar want Bella is veel sneller dan ik. Ik raak nog weleens een beetje in de war met mijn poten. Ik denk dat Bella mij laat winnen. Dat vind ik best lief van haar. Meestal pakt Bella de bal weer af na een tijdje. Ik doe dan net of ik dat niet wil maar eigenlijk vind ik dat spelletje ook leuk, beetje samen trekken aan de bal. En dan laat ik Bella winnen.

Spelletjes

De andere honden mogen elke week met Erna mee. Eerst wist ik niet waar ze dan heen gingen. Ze zijn wel elke keer heel blij als één van hun mee mag. Nu weet ik waar ze dan heen gaan want ik mocht ook een keer mee. Ze gaan dan naar iemand toe en daar mag je dan allerlei spelletjes doen samen met die iemand. Brokjes zoeken in een mat met allemaal lapjes stof, of een balletje ophalen en terugbrengen. Daar kreeg ik ook snoepjes voor. En zo nog meer spelletjes. Nu snap ik waarom Bella, Blitzz en Spip zo graag mee gaan: het is hartstikke leuk!

Later

Ik hoop dat ik nog veel vaker mee mag, maar Erna zegt dat ik nog even moet wachten. Later mag ik ook elke week mee. Thuis doen we gelukkig ook van die spelletjes en krijg ik ook soms snoepjes dus dat is ook leuk. En ik mag ook wel eens met Erna mee naar een andere mevrouw die Inge heet en dan doen we weer hele andere oefeningen. Laatst mocht ik ook mee naar een ‘tuincentrum’. Ik weet niet wat dat is maar er zijn heel veel mensen. Inge was er ook. Daar hebben we toen ook geoefend. Dat vond ik superleuk!

Eigen plekje

Ik heb een eigen plekje in huis. Er staat een hek omheen en er is een hokje. Daar kan ik slapen zonder dat de andere honden bij mij komen. Dat was eerst best fijn want ik was soms best vaak moe en wilde dan slapen. Eigenlijk pas ik er nu niet zo goed meer in. En het hek gaat alleen nog dicht als ik aan het eten ben. Henk zegt dat ik anders de bak van Spip ga leeg eten. Maar Spip loopt ook steeds weg bij zijn bak en dan denk ik dat hij niet meer hoeft. Toch jammer als dat eten daar maar staat toch? Verder hoef ik nooit meer achter het hek. Ik slaap nu gewoon bij de grote honden. Maar soms als ik heel moe ben ga ik nog wel in dat hoekje liggen. Het is toch een beetje mijn plekje.

Leren

Elke dag leer ik weer nieuwe dingen bij. Dat is fijn. Een paar dagen geleden ontdekte ik dat ik onder het gordijn door Erna kon nakijken als ze weg gaat. Ik ga dan met mijn voorpoten in de bak staan die onder de vensterbank staat, en dan leg ik mijn kop op de vensterbank en dan kan ik het precies zien. De andere honden slapen in die bak, maar ik durf dat nog niet. Maar met mijn voorpoten durfde ik er wel in. Henk zei dat ik er wel helemaal in mocht. Ik stond er met drie poten in maar toen ging ik er toch weer snel uit. Henk ging even de kamer uit en toen dacht ik, “Ik ga het toch proberen!” Toen Henk weer terug kwam in de kamer zat ik in de bak. Ik was best een beetje trots op mezelf! Toch is mijn favoriete plekje nog steeds het hoekje in de puppyren. Ik ben toch nog wel een heel klein beetje een puppy.