Hondenleven: IJsberen

Ik vind het een leuk woord: ijsberen. Waarom weet ik niet. Misschien komt het omdat het een zelfstandig naamwoord is dat als werkwoord wordt gebruikt. Dat is natuurlijk niet heel bijzonder. Hamer en hameren is ook zo’n paar. Veel minder leuk vind ik. Plas en plassen, hoewel het opluchting geeft heb ik daar ook geen warme gevoelens voor. IJs en eisen klinken alleen maar hetzelfde, dus die tellen niet. Wat maakt ijsberen dan zo’n woord waar ik een glimlach van op mijn gezicht krijg?

Dutje

Het is niet de geassocieerde activiteit waar de glimlach vandaan komt. IJsberen doe je namelijk als je nerveus bent of als je piekert over een lastig vraagstuk. Of in Spip zijn geval, als je aandacht vraagt van je omgeving. Meestal heeft het dan te maken met het niet op orde zijn van zijn slaapplekken. Voor Spip een groot probleem als hij zijn oudemannendutje wil doen. Dat dutje is zijn meest voorkomende bezigheid nu hij een oude hond is. Hij slaapt het grootste deel van de dag.

Comfortabel

Hij heeft drie favoriete slaapplekken die hij afwisselend naar eigen inzicht inricht. Die slaapplekken zijn diepe, houten bakken die comfortabel tochtvrij zijn. Er liggen dikke dekens in die bakken en die graaft en kneedt hij net zo lang tot hij er helemaal in verdwijnt. Het probleem is dat hij door die graaf- en kneedwerkzaamheden de dekens soms helemaal opknoedelt tot een chaotische bal al dan niet synthetische wol. Daar kun je als langgerekte whippet niet meer comfortabel op liggen of onder kruipen. Hij verhuist dan naar de volgende bak waar het proces zich herhaalt.

Aandacht

Als hij dan alle bakken heeft gehad krabt hij zich eens bedachtzaam achter de oren. Wat nu? Alle slaapplekken zijn een puinhoop en dat dutje moet er toch echt van komen. Behalve in één van de bakken gaan staan en heel zielig gaan staan keffen, heeft hij nog een tactiek: ijsberen. Hij gaat dan heen en weer lopen tussen de bak en het zichtveld van één van ons. Als daarbij de nagels duidelijk hoorbaar op de houten vloer tikken is dat een mooie bonus. Het gaat immers om aandacht vragen. Dit kan hij heel lang volhouden. Dat is het voordeel van ouderdom: hij heeft alle tijd van de wereld aangezien hij met pensioen is.

Ervaring

Je kunt misschien begrijpen dat dit na verloop van tijd een klein beetje (lees: een klein beetje veel) irriterend kan werken op de gevoelige zielen hier in huis. Vooral als je probeert je te concentreren op iets anders, zoals een stukje schrijven. Spip weet dit heel goed. Want een tweede voordeel van een oude hond zijn is dat je veel ervaring hebt. Je weet dat de baasjes niet gauw echt boos worden op je. De irritatie bij de baasjes vertaald zich steevast in het in beweging komen van één van hen. Wellicht met een zucht of een lichte moppering, maar veel erger dan dat wordt het niet. Dan worden de slaapplekken weer opgemaakt door het baasje in kwestie en dan weet je als oude, ervaren whippet ook dat er ergens een tweede deken vandaan wordt getoverd die dan knus over je heen wordt gelegd. Problem solved.

Koddig

Dat ik dus een leuke associatie heb met het woord ijsberen heeft niets te maken met de figuurlijke betekenis. Wat dan wel? Het enige wat ik me kan bedenken is dat ijsberen, de belichamingen van het zelfstandig naamwoord, veelal koddig worden afgebeeld. Ze zijn lekker rond en zien er knuffelbaar uit. Dat de werkelijkheid dit niet weerspiegelt doet hier voor mijn brein blijkbaar weinig aan af. Ik denk dat het ijsbeerknuffelen niet heel snel dezelfde new age status gaat krijgen als het bomen knuffelen. Anders dan de arme bomen, die zich niet kunnen verdedigen tegen die opgedrongen intimiteiten, kan een ijsbeer dat des te beter. Hoewel beide knuffeldisciplines op zich hetzelfde effect hebben: ze helpen je beide van stressgevoelens af. IJsbeerknuffelen doet dat echter op een iets meer definitieve manier.

Irrationeel

IJsberen blijft een leuk woord in mijn ogen. Er is geen enkele aanwijsbare reden voor die ik rationeel kan onderbouwen. Het geeft maar weer eens aan hoe irrationeel een ogenschijnlijk rationeel wezen kan zijn. Het mysterie mens hebben we nog lang niet doorgrond. We staan op veel vlakken nog in de kinderschoenen. Het is goed om dat te beseffen in een wereld waar de ‘feiten’ en ‘waarheden’ je om de oren vliegen. Spip ijsbeert. Ik ga hem onderdekken. Ik zucht of mopper niet dit keer. Hij heeft zijn dutje verdiend.