Hondenleven: Huisaltaar

Ik heb al vaker geschreven over Blitzz en haar eetgedrag. Om te zegen dat ze kieskeurig is, is een understatement waar het beroemde Britse understatement een minderwaardigheidscomplex van krijgt. Ze is niet alleen kieskeurig in wat ze eet, maar ook wanneer ze iets eet. De ene dag kan ze met smaak een stuk komkommer verorberen, de volgende dag kan ze me aankijken alsof ik haar wil vergiftigen. Het is dan een stuk van dezelfde komkommer. Uit dezelfde koelkast. Uit dezelfde hand. Maar iets in haar zegt op die dag een hartgrondig “Nee!” tegen komkommer.

Fanatisme

Toch is Blitzz niet vies van eten. Haar bak met vlees eet ze rap en zelfs met enig fanatisme leeg. Daarna likt ze de bak nog zorgvuldig uit. Daarna brengt ze mij haar bak en krijgt en klein brokje als beloning. Zonder veel hoop gaat ze daarna nog even bij Bella haar eetplek kijken. De kans is gelijk aan nul dat daar nog wat eetbaars te vinden is. Maar je weet nooit.

Observeren

De eetplek van Spip biedt meer mogelijkheden. Om twee redenen: Spip loopt nog al eens weg van zijn bak terwijl die nog lang niet leeg is. En hij eet erg slordig. Hij knoeit. Reden genoeg voor Blitzz en Bella om Spip vanuit de keuken goed te observeren. Helaas voor hun, observeren Erna en ik ook goed. Ze hebben inmiddels geleerd dat een te brutale annexatie van Spip zijn bak leidt tot scherpe sancties van onze kant.

Volume

Spip eet zijn bak zelden of nooit in één keer leeg sinds hij brokken krijgt. Het volume van een bak brokken ten opzicht van vlees is minstens twee keer zo groot. Zijn slanke whippetbuik kan zo’n volume gewoon niet ineens bevatten. Dus na ongeveer een halve bak gaat Spip even een rondje lopen in de tuin. Even wat ruimte maken. Blitzz en Bella zijn met ons tot overeenstemming gekomen dat zolang Spip bij zijn bak is zij er niet met hun neus en bek in mogen. Maar die regel zegt niks over het moment dat Spip zijn bak echt verlaat en naar buiten gaat.

Vogelvrij

Je begrijpt: op dat moment is de bak vogelvrij. Zonder ingrijpen van ons zou die bak in een fractie van een fractie van een seconde leeg zijn. Ik zet de bak dus even in de vensterbank vlak bij Spip zijn eetplek. Dan ga ik met Spip even de tuin in en daarna mij klaarmaken om met de dames te gaan lopen. Zodra ik weg ben kan Spip in alle rust zijn tweede gang beginnen.

Devotie

Blitzz heeft sinds een paar weken een curieuze houding aangenomen in de tijd dat ik met Spip buiten ben en me klaarmaak. Ze gaat bij de vensterbank zitten, strak starend naar de bak van Spip. Haar hele houding is er één van totale concentratie en devotie. Voor haar is de bak van Spip een soort huisaltaar geworden. Een plek om het dagelijks brood te aanbidden. Dagelijks brood natuurlijk in overdrachtelijke zin.

Paus

Ze kijkt erg beledigd en verstoord als ik binnenkom met de attributen voor de avondwandeling. Ik kan me voorstellen dat de paus eenzelfde blik zou hebben als hij tijdens zijn avondgebed bij zijn huisaltaartje wordt gestoord door de naar-bed-breng-bischop die met leren riemen en tuigjes binnenkomt.

Ontdooit

Voor een kieskeurig hondje als Blitzz is het opmerkelijk dat ze de voerbak van Spip zo aanbidt. Tijdens een vakantie een paar jaar geleden, was onverhoopt een voorraad vlees ontdooit. We konden het niet meer goed houden. Hondenvoer in de vorm van rauw vlees bleek op onze vakantieplek niet te koop, dus noodgedwongen schakelden we over op brokken. De andere honden hadden er geen probleem mee. Blitzz haalde echter letterlijk haar neus op voor dat nepvlees. Dat ze nu de brokken van Spip zo vroom zit aan te staren is dus wonderlijk. Wonderen en huisaltaartjes zijn blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ook in de hondenwereld.