Hondenleven: hondenkar

Ik ben laat met de blog vandaag. Normaal heb ik al ruim van te voren mijn stukje klaar voor de site. Deze week is dat bij hoge uitzondering een keer niet gelukt. Zelfs als ik mijn stukje niet van te voren klaar heb, lukt het vaak nog om het ‘s ochtends in alle vroegte te schrijven. Vandaag kwam daar iets tussen. Je begrijpt dat het een grootse, bijna monumentale gebeurtenis moet zijn wil ik de blog-plicht verzaken. Zelfs felle kiespijn weerhoudt me er niet van op tijd te zijn (zie mijn stukje van vorige week). Wat was die grootse gebeurtenis dan?

Aandikken

Nou dat zit zo. Wij rijden in een oude, ruim twee keer het klokje rond getufte auto. Voor ons is die kilometerstand weinig spectaculair. Onze vorige auto was ruim zes(!) keer het klokje rond geweest. Kijk, dan heb je het ergens over. Toch begint onze huidige voiture enige tekenen van vermoeidheid te vertonen. Hier en daar een piepje en kraakje waar je het niet verwacht. Een enkel slijtplekje zo hier en daar. Aangezien ik van understatement houd, begrijp je dat je deze omschrijving met een gerust hart kunt aandikken.

Leek

Kortom, we waren al een poosje op zoek naar een andere auto. Een occasion vanwege ons zeer beperkt budget. Maar wel eentje die Erna en de hondjes veilig en met enig comfort kan brengen waar de nood het hoogst is. Het kopen van een auto is best een lastige bezigheid. Vooral als het niet je dagelijkse werk is. Er is altijd veel geld mee gemoeid en er zit een boel mechaniek en elektronica in dat allemaal stuk kan gaan. Dus hoe weet je als leek nou dat je een goede auto koopt?

Gevoel

Het antwoord daarop is even eenvoudig als onbevredigend: dat weet je niet. Het is en blijft een dure gok. Gevoel speelt hierbij een belangrijke rol. Ik koop op één lease-avontuur in mijn jonge jaren na, altijd tweedehands auto’s en tot nu toe heb ik altijd geluk. Of de auto kost heel weinig en gaat een paar jaar mee, of de auto is wat duurder maar gaat dan ook langer mee. Ook Erna koopt altijd tweedehands auto’s. We zijn dus allebei door de wol geverfd. Dit wordt de derde auto die we samen kopen.

Raar

Begin van deze week zijn we naar de eerste kandidaat gaan kijken. In eerste instantie leek het me wel wat. Helaas bleek gaandeweg de inspectie zowel de auto als de verkoper behoorlijk tegen te vallen. Veel bla bla, weinig echte uitleg of wetenswaardigheden over de auto en nee, helaas geen onderhoudsboekjes. Ik wilde de auto nog wel een kans geven, ook al was Erna er al klaar mee. Dus toch nog even een proefrit. Raar geluid, beetje bonkend, het leek op een versleten wiellager. Dat geluid ken ik toevallig omdat we dat juist bij onze laatste APK hebben gehad. Bovendien sloot de linker deur niet goed. Na iets beter kijken bleek er schade te zitten bij die deur.

Verzakking

Bij terugkomst deze punten aangehaald. Nee hoor, wiellager was goed, het was iets anders wat het volgens mij niet kon zijn (ik weet al niet meer wat, want ik geloofde de verkoper al niet meer dus niet de moeite van het onthouden waard). Die deur en schade? Och nee hoor, geen schade-auto. Die schade kwam van deur-tegen-paaltje en dat die deur niet goed sloot kwam omdat die wat was verzakt vanwege de ouderdom, maar dat kon zijn monteur zo oplossen. Dat laatste schoot bij mij echt in het verkeerde keelgat. Wij kopen niet anders dan oude auto’s. Had ik het net niet over een auto met ruim zes ton op de teller? Anders dan bij mezelf, heb ik nog nooit een door ouderdom spontane verzakking van een onderdeel gezien. Er is altijd een oorzaak (bij mezelf ook trouwens, teveel tillen bij arbeid in het verleden). Deze auto had een oplawaai gehad van rechts, dat was duidelijk. We bleven beleefd en namen afscheid met de niet zo heel veel belovende woorden, “We denken er nog even over.”
De volgende morgen heb ik de verkoper gemaild dat we het niet doen.

Nerveus

Vandaag een tweede poging. Een heel andere ervaring. Goed, de verkoper was ook echt een man met een vlotte babbel. Maar wat hij zei was toch voor een groot percentage steekhoudend. Belangrijker nog, de auto zag er goed uit. Dat wil zeggen: wat we zagen klopte met de leeftijd. Het was niet mooier gemaakt dan je van een auto van die leeftijd mag verwachten. Geen opgepoetst motorblok (zoals bij de vorige) en geen rare schades die afgedaan werden met ‘verzakt door de ouderdom’. De proefrit verliep goed, vooral ik was erg enthousiast. Erna moest nog even wennen. Daar speelde ook mee dat Erna wat nerveus was.

Geld

Het is voor Erna een zenuwslopend proces zo’n auto kopen. Ik maal niet om geld, maar voor Erna ligt dat anders. Niet dat ze gierig is, maar ze vindt het heel lastig om grote bedragen ineens uit te geven. Ik snap dat wel, maar ik voel dat niet. Voor mij zijn het betekenisloze getalletjes op een schermpje. Ik voel er niks bij. Het is fijn als die getallen groter worden want dan kun je meer. En precies daar zit het in denk ik. Sparen is fijn, maar als je er niks mee doet blijven het maar getallen op een scherm. Zodra je ze omzet in iets tastbaars heb je er daadwerkelijk iets aan. We hebben het daar nog even over gehad. Waarom sparen we? Om een buffer te hebben. Waarom? Nou, voor als er iets met de auto is… Precies.

Draak

Ik steek er nu een beetje de draak mee, maar dat is flauw natuurlijk. Erna heeft helemaal gelijk en ik ben altijd straatarm geweest juist omdat ik niks om geld geef. Het is maar goed dat Erna een stuk moeilijker de knop ‘Overschrijven’ in de bank-app indrukt. We houden elkaar mooi in balans. Als het nodig is, zoals nu, dan gaat de balans iets meer mijn kant op. Als het niet goed uitkomt of de noodzaak niet hoog is, dan wint Erna het pleit. Prachtig zo’n gebalanceerde relatie. Daarom ben je dus samen.

Knoop

Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt. Over een paar weken hebben we een mooie voiture waar we goede benches voor de honden in kunnen zetten. Dan kunnen ze een stuk veiliger reizen en wij kunnen – als het goed is – de stress van een hondenkar kopen weer een aantal jaar in de koelkast zetten. Want een auto kopen is en blijft een dure gok! We duimen.