Ik slaap relatief weinig. Het grootste deel van de week slaap ik zo’n zes uur, soms een half uurtje langer. Die slaap wordt ook nog eens onderbroken. Meestal op aandringen van mijn eigen blaas. Ik heb blijkbaar de leeftijd bereikt waarop de geest nog jong is en de waan van viriliteit ophoudt, maar waarop het lijf een andere werkelijkheid afdwingt. Ik ben echter niet de enige oudere man in huis. Ook Spip is een kereltje op leeftijd. Helaas zijn onze lijven nog niet gesynchroniseerd.
Noodzaak
Zo gebeurde het maandagnacht dat ik zo rond half één wakker werd met een bekend gevoel van noodzaak. Ik ga slaapdronken zo stil mogelijk de trap af. Tevergeefs hopend dat Bella mijn komst niet gaat aankondigen. Gelukkig blijft het relatief stil. Ik doe wat ik doen moet en natuurlijk komt Spip onder zijn berg dekens uit om mij te verwittigen dat hij onder zijn dekens uit is. De logica is onweerlegbaar. Om half één ‘s ochtends ben ik niet van zinnen om hem de fijnere details van oorzaak en gevolg uit te leggen. Ik dek mijnheer weer opnieuw onder en wens het hondenvolk weltrusten. Het huis keert terug naar een staat van diepe rust.
Holst
Tot een uur of drie. Ook wel bekend als het holst van de nacht. Ik word gewekt door kabaal beneden. De twee dames, Bella en Blitzz slaan alarm. De laatste tijd laten katten met de lente in hun kop regelmatig van zich horen buiten en daar reageren de dames afkeurend op. Terecht, vind ik maar desalniettemin voel ik mij toch verplicht hun vocale afkeuring wat te sussen. Dit keer hoor ik ook een ander geluid. Geen jengelende kat, maar een korte, schelle kef. Een noodkreet. Ik herken direct de stem van Spip.
Benauwd
Gelukkig heb ik in tijd van nood weinig tijd nodig om van slaap naar wakker te schakelen. De tweede kef die ik hoor lijkt zeker op hoge nood te duiden. Ik snel zo stil mogelijk de trap af en in het half duister van de kamer zie ik Bella en Blitzz nerveus heen en weer lopen, onder begeleiding van Blitzz haar bromtolgeluid. Bij de deur naar het halletje achterin de kamer zie ik Spip staan. Zijn bolle rug duidt op een zekere benauwde situatie. Ik doe de deur open en nog voor die helemaal open is wurmt hij zich door de kier naar het halletje en duwt met zijn neusje tegen de achterdeur aan. Ik open deze snel en met gekromde rug rent hij de tuin in.
Behoefte
De maan schijnt en ik zie hoe hij nog maar net het stukje zand bereikt waar hij meestal zijn behoefte doet. En ik zie de opluchting van hem afstralen. Zijn hele lijfje ontspant en is het mijn verbeelding of kijkt hij mij dankbaar aan? Ontspannen trippelt hij weer naar binnen. Ik sluit de deuren en loop naar de bak waar hij in is gaan liggen. Natuurlijk beloon ik hem met en aai over zijn grijze koppie. Ik dek hem weer lekker onder en hij gaat tevreden slapen. De dames bedank ik ook. Want de niet erg luide kefjes van Spip had ik in mijn slaap gemist, maar de dames hebben de hoge nood van Spip onderstreept en daardoor voorkomen dat Spip zijn behoefte binnen moest doen. Want nog langer ophouden zat er echt niet in!
Communicatie
Wederom een mooi staaltje communicatie. De roedel merkte dat Spip hulp nodig had en de roedel reageerde. Het kost wat nachtrust maar ik kan daar dan toch een boel plezier en verwondering uithalen. De nachtrust wordt verder niet meer onderbroken en zo rond de klok van zes word ik normaal wakker en sta ik op. Drie blije hondjes begroeten mij beneden. De dag begint weer.
Och. Dat is toch wel heel mooi.
Ze zijn echt een hechte club.
Niet zo fijn voor jou, maar zoals je zegt zulke dingen komen voor als je ouder wordt.
Het hoort erbij. En ach, ik kan met weinig slaap toe.
Ahh, weer met plezier gelezen. Minder plezierig om er midden in de nacht uit te moeten maar dat heb je vast wel voor onze Spip over😍
Ja hoor! dat heb ik er zeker voor over. Het hoort bij een ouder wordende hond: meer zorg.