Hondenleven: High Noon

Het was een gewone zaterdagmiddag. Zo rond een uur of half drie. Bella en Spip hadden al lekker in de tuin gespeeld. Blitzz doet daar niet aan mee. Ze staat daar ver boven. De tuin is voor muizen opsporen en vogels verjagen. Je weet wel, het serieuze werk. De tuin is er niet voor vermaak. Dat betekent dat ik ‘s middags wel eens alleen met Blitzz op pad ga om haar de beweging te geven die Spip en Bella in de tuin al krijgen. Bovendien is het goed voor de verhouding tussen baas en hond als er even wat ‘alone time’ is. Even tête-à-tête zeg maar.

Loners

De wandeling voerde ons door het bosje hier in de buurt en we liepen allebei in gedachten verzonken. Dat weerlegt het tête-à-tête concept nogal, maar zowel Blitzz als ik zijn een beetje loners. En wij loners kunnen dat, samen en toch op ons zelf. Iets dat ook vaak een thema is in oude westerns. Je weet wel, de ongeschoren cowboy die niets moet hebben van conventies en het stadsleven. Vervolgens draait de hele film erom dat die loner het opneemt voor de bevolking van een stadje dat leeft onder het juk van de in het zwart geklede schurk.

Hoe toepasselijk de analogie met een western zou worden wist ik aan het begin van de wandeling nog niet.  Maar dat zou snel veranderen. En de wandeling zou minstens zo spannend worden als één van die goeie ouwe westerns.

500 passen

Ik liep niet zo heel goed op te letten. Wellicht dat Blitzz ook met haar gedachten ergens anders was want normaal ziet zij moeiteloos de kleinste mus op 500 passen. Gelukkig was haar geurzin volledig op sterkte. Plotseling voelde ik de riem strak staan. Niet omdat ze naar voren schoot om te trachten een vogeltje te verschalken, maar omdat ze stokstijf stil stond. Ik keek om, en zag haar totaal verstijfd in de bosjes staren. Haar blik vervuld met een intensiteit die ik niet vaak zie. Dat vogeltjes jagen is namelijk meer een spelletje. Ze heeft dan altijd lachrimpels om haar bekkie. Ze weet heel goed dat een vogel kan vliegen en zij niet. Ik verdenk haar er zelfs van dat ze gewoon lol heeft in het zien opvliegen en fladderen van de vogels, en dat ze daarom op ze jaagt.

Hoe dan ook, haar hele houding en haar blik was heel anders nu. Veel meer gericht op het hoofd bieden aan een verrassingsaanval. Een houding en blik die de wereld vertelde dat ze klaar was voor elke mogelijke situatie.

Anker

Ik volgde haar blik. En daar, op een talud in de bosjes zat een zwarte kat. Doodstil, zich zo klein mogelijk makend en starend naar Blitzz met dezelfde intensiteit. Mijn impuls was om door te lopen. Maar dat bleek onmogelijk. Blitzz had haar ankers uitgeworpen. En zo klein als ze is, als Blitzz haar ankers uitwerpt heb je een Belgisch trekpaard nodig om haar van haar plaats te krijgen. De wetten van de natuurkunde werken rond haar ankers net zo min als rond een zwart gat. Dat normaal 11 kilo wegend hondje weegt plotseling net zoveel als een ingegraven ploeg.

Ogen

Kortom, ik bleef staan. Nu echt een loner, want voor zowel kat als hond bestond ik niet meer. Sterker nog de hele wereld bestond niet meer. In hun perceptie bestonden alleen zij en hun ogen. Minuten lang staarden zij elkaar aan. Kat en hond zo stil als rotsen terwijl de spanning tussen hen bijna tastbaar werd. Nou weet ik dat een kat een hond serieus kan beschadigen. Een gevecht tussen kat en hond, zeker een niet al te grote hond, loopt vaak niet goed af voor de hond. Dus ook mijn blik was vol concentratie op de kat gericht.

Cowboys

Toch was ik ook gefascineerd. Wat speelde zich hier af. Die scene uit klassieke westerns zoals High Noon speelde in mijn hoofd. De good guy en de bad guy tegenover elkaar in een verlaten hoofdstraat. Het stof waait rond hun benen, tumble weed laat zien hoe verlaten de straat is. Slechts deze twee cowboys staan oog in oog op 50 passen. Hun rechter hand hangt losjes naast hun holster. De kolf van de revolver gekerfd met dualistisch succes. Wie beweegt het eerst. Wie staat er zo meteen nog en wie legt het loodje.

Natuurfilms

De kat bewoog als eerste. Blitzz, star als een standbeeld bleef staren. De kat bewoog, maar op een manier zoals ik nog nooit een kat had zien bewegen. Ik kende deze manier van bewegen alleen uit natuurfilms. De beweging van een kameleon die een sprinkhaan besluipt. De kat bewoog één poot naar achteren, de rest van het lijf bleef strak in positie. De poot hing een poosje in de lucht. In die houding evalueerde de kat de situatie maar Blitzz verroerde zich niet. De poot zakte, vond grond onder de voeten en een tweede poot verzette zich op dezelfde wijze. Zo bewoog de kat zich in achterwaartse richting. De terugtocht was begonnen. Blitzz bewoog nog steeds niet en de kat kreeg meer zelfvertrouwen. Langzaam slonk ze het bos in, achterwaarts, haar blik steeds op Blitzz gericht. Met elke centimeter voelde ik de spanning verminderen.

Opgelucht

De kat verdween in het bos en de riem verslapte. Blitzz schudde zich uit, de spanning werd uit haar lijf geslingerd. We vervolgde onze wandeling. Blitzz deed haar uiterste best te doen alsof er niks was gebeurd. Maar toch zag ik een kleine schwung in haar tred. De held had de in het zwart geklede schurk de stad uit gejaagd. De burgers konden weer opgelucht adem halen.