Hondenleven: Haren op de bank?

Onlangs heb ik naar een podcast geluisterd met Claire Horton, de voormalige directeur van het befaamde ‘Battersea Dogs and Cats Home’ in London. Daarin vertelde Claire Horton dat ze eens een hond binnenkregen omdat de eigenaren de kleur van de vacht niet bij de bank vonden passen. Er zijn best veel verbijsterende redenen waarom mensen een huisdier weg doen. Er zijn helaas ook heel veel tragische en/of legitieme redenen waarom een huisdier de huiselijke stulp moet verlaten. Maar het excuus dat de vachtkleur niet bij de bank past is in mijn wereldbeeld wel zo ongeveer de meest absurde reden denkbaar.

Tijdschrift

Nou ben ik me er ook van bewust dat ons interieur nooit in tijdschriften als “Eigen Huis en Tuin” of “Landleven” zullen schitteren. Erna en ik zijn allebei rommelkonten. Ons interieur vertoont, voor redacteuren van voornoemde bladen een ongetwijfeld angstwekkende, gelijkenis met een vergeten rommelzolder. Kun je nagaan hoe onze rommelzolder eruit ziet! Dus we zitten niet bepaald in de focusgroep voor interieur matchende honden. Maar toch, een hond is een intelligent levend wezen met gevoel en emoties. Hoe kun je het over je hart verkrijgen die te verstoten omdat de vacht niet bij de kleur van de bank past?

Tapijt

Sommige honden gaan echter een stap verder dan slechts de kleur van hun vacht bij het testen op interieurfetisjisme. Zo verdenk ik Bella ervan dat ze ons uittest op de standvastigheid in zake onze houten vloer. Ik heb het idee dat ze liever een hoogpolig tapijt zou zien in de huiskamer. Ik baseer deze gedachte op het feit dat ze haar uiterste best doet om zelf een hoogpolig tapijt te leggen. Bij elke beweging door de kamer komt er een laagje haar bij. Net gestofzuigd? Nou baas, dan schroef ik de haarproductie toch nog even op. Alsjeblieft, een dubbele laag binnen vijf minuten nadat je de stofzuiger hebt opgeborgen. Voilà!

Onschuldig

En dan de onschuldig ogende Spip. Onze verstrooide professor die nooit expres de oorzaak zal zijn van enige aanstoot. Daar doet hij zo zijn best voor dat hij logischer wijs regelmatig de oorzaak is van aanstoot. Dat is een natuurwet. Hoe harder je probeert iets niet te doen, hoe zekerder het is dat je het doet. Een volledig ongerelateerd voorbeeld: ik probeerde vanmorgen heel snel te stofzuigen zodat ik voor Erna’s online yogales klaar was. Natuurlijk ging er dus van alles mis waardoor het langer duurde dan normaal. Dus Erna was te laat voor haar online yogales. Zo gaat dat met Spip ook. Hij zal altijd zijn uiterste best doen niet in de weg te lopen met als gevolg dat je regelmatig je nek over hem breekt. Hij zal ook altijd proberen niet op te vallen als we spelen, want anders gaat Bella zich ermee bemoeien. Dus valt hij dubbel zoveel op en Bella komt vanuit welke hoek dan ook aangestormd als een bulldozer met nitroglycerine in de tank.

Tuin

Even weer naar “Eigen Huis en Tuin”. Ik kom nog deze alinea  terug op Spip, vrees niet. We hebben geen eigen huis want we huren, dus ik ga even naar de tuin, waar ik druk aan het werk ben. Het gaat om de achtertuin om precies te zijn. Die nauwkeurigheid is van belang omdat het betekent dat de achterdeur open staat en de hondjes dus lekker in en uit kunnen lopen. Bella is vooral buiten om mij te ‘helpen’. Op gezette tijden gaat ze even naar binnen om haar poten en vacht te ontdoen van overtollig zand, maar verder is ze buiten. Blitzz komt alleen naar buiten als het vermoeden van een katten- of vogelinvasie rijst. Spip zie ik bijna niet. Dus dat betekent dat hij niet buiten komt dus. Mispoes. Hij komt wel degelijk buiten. Sterker nog hij maakt zeer regelmatige trips naar buiten.

Comfort

Maar onze professor Spip is gesteld op zijn comfort. Wat je buiten vindt hoeft niet buiten geanalyseerd te worden, zo redeneert onze Spip. Er zijn meer comfortabele plekjes dan de harde stenen van het terras of de vochtige zandgrond van de tuin. Dus Spip wandelt naar buiten. Zeer onopvallend en veelal buiten mijn gezichtsveld en wandelt even onopvallend weer naar binnen. Echter net als de NASA sonde Osirix-Rex, keert ook Spip niet met lege bek terug. Hij heeft altijd materiaal opgepikt dat hij op zijn gemak aan een zeer nauwkeurig onderzoek gaat onderwerpen. Op de bank. Want dat is een comfortabel plekje.

Residu

Zo gebeurt het dus regelmatig dat als Erna of ik na een dag hard werken gebruik willen maken van die comfortabele bank we eerst het residu van de laboratorium proef van professor Spip moeten opruimen. De vacht van Spip past heel goed bij de bank. Dat komt mede omdat de kleur van de bank zo vaak verandert in verband met de steeds wisselende kleden die erop liggen dat het niet meer uitmaakt. Het is namelijk makkelijker even een kleed uit te kloppen of in de was te doen dan de hele bank.

Aanpassen

We passen ons dus aan. De honden hebben het voor het zeggen als het op ons interieur aankomt. We kunnen van alles willen maar als de bank of een mooie lamp niet bij de honden past, dan moet het maar weg. Eigenlijk zijn wij dus net zo erg als die mensen uit de eerste alinea. Bestaat er een ‘Battersea Furniture and Interior Design Home’?