Hondenleven: Grapje!

Hebben honden gevoel voor humor. Dat is een vraag die de nodige projectie van menselijke emoties herbergt. Gelukkig is dit een column en geen wetenschappelijke dissertatie dus ik kan mij baseren op empirische bevindingen.

Wetenschap

Om toch een klein beetje een wetenschappelijke basis te leggen voor deze column hoef je alleen maar even op Google te zoeken naar “dog brains human brains” en je vindt allerlei artikelen over hoe de mens en de hond meer overeenkomsten in hun hersenwerking hebben dan vroeger werd vermoed.

Emoties

Zo blijkt uit hersen-scans dat hondenhersenen wel degelijk reageren op dezelfde emoties als wij. Ze kennen heel goed het verschil tussen treurnis en blijdschap, huilen en lachen, en ze kennen nog veel meer emoties. Ook blijkt dat mensen en honden steeds meer naar elkaar toe groeien, waarbij de hond de grootste sprongen maakt. Er zijn zelfs onderzoeken die suggereren dat huishonden inmiddels beter met mensen kunnen communiceren dan met elkaar. Er zijn ook aanwijzingen dat wij mensen de hond genetisch hebben veranderd. Het lijkt erop dat we onze manier van communiceren in het DNA van de hond hebben geschreven.

Goed, tot zover de wetenschappelijke onderbouwing van mijn empirische column. Oftewel een antwoord op de vraag “Hebben honden gevoel voor humor?”, gebaseerd op eigen waarnemingen in een leven lang met honden samenleven.

Praktijk

Laat ik een paar praktijkvoorbeelden geven. Blitzz verzameld bij ons de voerbakken nadat de roedel heeft gegeten. Bella ziet dat, weet dat Blitzz daar een snoepje voor krijgt en zij gaat dus ook bakken verzamelen. Want ook al heb je net gegeten, er is altijd ruimte voor een toetje. Als ik niet snel genoeg ben met het aanpakken van de bak is er een duidelijk verschil in methode-Blitzz en methode-Bella. Blitzz gaat netjes zitten en wacht geduldig met de bak in haar bek. Bella pakt het anders aan. Ze gooit de bak met een boel gekletter op de grond. Let wel, ze laat de bak niet vallen, ze geeft de bak een heuse zwieper voor maximaal effect.

Blubber

Als ik dit zie gebeuren is het niet zo erg, maar als ik met mijn rug naar haar toe sta om Blitzz van een snoepje te voorzien dan schrik ik mij dus de blubber. Dat heeft Bella door. En ik durf te zweren, hoewel op volledig onbewezen, niet wetenschappelijke gronden, dat Bella nu door heeft dat ze me kan laten schrikken. Ze wacht met het op de grond smijten van de bak tot mijn aandacht even afgewend is. Haar hele lijf en koppie weerspiegelen een triomfantelijk schateren als het haar is gelukt mij te laten schrikken. Bellahumor!

Pluk

Een ander voorbeeld. Dit is een oudere anekdote die ik al heb opgetekend in mijn boekje over Pluk, de Jack Russell waar ik jaren geleden de eer had mee samen te leven. Het speelt zich af in Amsterdam. Pluk was nog een jonge terriër die de hele wereld aan kon. Zoals alle terriërs, was hij een soort Napoleon. Klein maar onverschrokken.

Nekharen

We liepen in Amsterdam, slechts op bezoek, en ik zie uit mijn ooghoeken twee mannen staan praten. Beide mannen hebben een hond aan de lijn. De mannen gaan op in hun gesprek en hebben dus niet in de gaten dat de twee honden bezig zijn met de ‘stare down of the century’. Oftewel, er is enige spanning te bespeuren tussen deze twee canine Amsterdammers. De spanning loopt dermate hoog op dat er al nekharen beginnen te rijzen en schouders worden gerecht. Maar het hele conflict lijkt zich te beperken tot lichaamstaal.

Onervaren

Ik begin mijn route iets te wijzigen omdat ik niet wil dat Pluk zich fysiek met deze twee honden gaat bemoeien. Ik loop dus op voldoende afstand van deze situatie om contact te voorkomen. Helaas heb ik, als nog onervaren terriër eigenaar, geen rekening gehouden met de geslepenheid van de Jack Russell. We lopen langs en daar waar ik verwachtte dat Pluk al bij voorbaat in de riem zou hangen om zich met de situatie te bemoeien, loopt hij voorbeeldig naast me. Ik ben in mijn nopjes. Onze opvoeding heeft effect.

Blaf

Ken je dat, het gevoel dat je spijt hebt van een te vroeg juichende gedachte? Dat gevoel had ik dus. Want op het moment dat we ter hoogte van de gespannen wapenstilstand komen, uit Pluk één, en precies één grauwend blafje. Niet de voor hem normale kef-orkaan. Geen straathondentaal. Nee, één goed gearticuleerd blafje met genoeg dynamiek voor het gewenste resultaat zonder dat het teveel opvalt.

Vonk

En resultaat had het. De vonk was in het kruitvat gesprongen. De twee honden vliegen elkaar in de haren met een gedrevenheid waar Genghis Khan postuum jaloers op zou worden. De twee mannen, ruw uit hun conversatie gesleurd hebben hun handen vol om de kluwen strijdenden te ontwarren. Ze hebben geen idee dat de uit het zicht verdwijnende terriër ook maar iets met deze explosie te maken heeft.

Grijns

Naast mij loopt een terriër voorbeeldig aan de lijn. Kopje recht naar voren, staartje in de lucht, grote grijns op zijn bekkie. Een blik van, tsk, tsk, die stadshonden toch! Ze weten niet hoe ze zich moeten gedragen. Dit duurde niet lang, want al gauw word ik weer als vanouds van vuilniszak naar portiek gesleurd. De straathond met stamboom is weer terug. Maar ik weet het dan zeker: honden kennen het concept van ‘practical jokes’.

Antwoord

Hebben honden gevoel voor humor? Wetenschappelijk bewezen of niet, ik kan daar maar één antwoord op geven: een volmondig “Ja, dat hebben ze zeker!”. Dus als je hond weer eens iets doet wat niet helemaal door de beugel kan, kijk dan even goed naar hem of haar. Wellicht zie je een ondeugende schittering in de oogjes of een grijns rond de mondhoeken. Alsof hij of zij wil zeggen: “Grapje!”

 

Heb je ook verhalen over jouw hond en zijn of haar gevoel voor humor? We horen ze graag!