Hondenleven: GPS

Met drie honden in onze roedel is het uitlaten een iets ingewikkelder proces dan met één hond. Zeker als twee van die honden behoorlijk aanwezig zijn. Naast het uitlaten is ook het verdelen van de aandacht onder die drie gewaardeerde roedelleden iets dat aandacht vergt. Vooral omdat onze honden ook nog eens werkende honden zijn. Ze vinden het werk dat ze samen met Erna doen zo leuk dat ze staan te popelen om mee te mogen. Helaas kan er steeds maar één mee. Dus dan blijven er twee achter die zich achtergesteld voelen. Die kwetsbare ego’s moeten dus soms wat gestreeld worden.

Solo

Eén van de manieren waarop ik dat doe is een solo-uitlaatsessie. Oftewel: met slechts één hond gaan wandelen. Dit gaat dan meestal om Blitzz of Bella, want Spip hoeft niet zo nodig, die is het liefste thuis. Voor hem verzin ik andere solo-bezigheden. Zoals speurspelletjes in de tuin of even met een balletje spelen. Dan is hij helemaal happy. Oost, west, thuis best, vindt Spip.

Frisse neus

Als Bella met Erna mee is naar een cliënt, ga ik vaak met Blitzz aan de wandel. In tegenstelling tot Spip, vindt Blitzz het heerlijk om even een frisse neus te halen. Of eigenlijk een neus vol te halen van al dan niet frisse luchtjes. Want ze gaat graag de buurt en het bos rond om de laatste roddels te besnuffelen.

Buurtkrant

Zo’n buurtkrant heb je niet één, twee, drie, geroken. Dat kost tijd en aandacht. Dit betekent dat mijn geplande route vrijwel nooit wordt gevolgd. Al na de eerste meters wordt duidelijk dat madam Blitzz een plan heeft. En dat plan sluit een kort rondje uit. Ze zet er stevig de pas in en leidt de weg. Haar hele houding zegt:
“Deze kant op baas!”
Het woord ‘baas’ is in dit zinnetje dan ook slechts een betekenisloos zelfstandig naamwoord. Er is weinig zelfstandige inbreng mijnerzijds.

Vastberaden

Ik besluit rechtsaf te gaan om een soort compromis rondje te lopen, niet te lang, niet te kort. De riem verandert plots in een soort ankerkabel. Midden op de kruising staat een vastberaden hondje met de neus de andere kant op. We gaan links, niet rechts, zegt die neus. Nu zou ik in discussie kunnen gaan met haar over de voor- en nadelen van beide richtingen. Maar ken je dat als je in de auto zit en je gaat in discussie met Google Maps of een andere GPS gestuurde routewijzer? Juist, het effect is nihil. De GPS zegt links, dus ga je links. Zo ook in het geval van Blitzz.

Ondeugend

Ik zucht een keer, ga linksaf en bereid me voor op nog enkele wandeling-verlengende afslagen. Zo af en toe kijkt Blitzz even zelfverzekerd om en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er een ondeugend lachje op haar smoeltje prijkt. Ze weet donders goed dat ze me om haar pootjes heeft gewikkeld.

Dankbaar

Aan het einde van de wandeling ben ik haar stiekem ook wel weer dankbaar. De wandeling heeft mij de tijd gegeven om de drukke dag te relativeren, plannen te maken, even de zinnen te verzetten. Kortom, na zo’n wandeling ben ik een stuk productiever dan na een haastig kort wandelingetje. Dus de ‘verloren’ tijd haal ik ruimschoots weer in. Blitzz helpt mij bij het uittrekken van mijn jas en het afdoen van mijn pet. Ik geef haar een knuffel en ze kijkt me aan met een begrijpende blik.
“Zie je baas, dat had je even nodig.”
Blitzz is niet voor niets een coach-hond!