Hondenleven: geen stadslui

Gisteravond hadden Erna en ik zin in een wandelingetje. Het is weer de tijd van het jaar dat je ‘s avonds even de deur uit kan voor een ommetje zonder gebruik van een zaklamp en handschoenen. Blitzz mocht mee. Bella had die dag al een boel energie verbruikt omdat ze samen met Erna had gewerkt en Spip had zich moe gespeeld in de tuin. Maar Blitzz had de dag ervoor gewerkt en achter balletjes aanrennen is wel erg ver beneden haar stand. Dus ze had nog wel wat energie over. Tot haar grote vreugde mocht ze mee aan de lange lijn. Dat kan ze heel goed. Ze luistert heel goed naar onze instructies als we een oversteek naderen. Ook andere honden kan ze heel goed links of rechts laten liggen als we zeggen, “Loop maar door, Blitzz.”

Beledigd

Dat is heel anders dan Bella die gelijk een keel opzet als ze een andere hond ziet. Ergens in haar zwervende verleden heeft een andere hond haar waarschijnlijk erg beledigd en nu neemt ze het initiatief maar vast. Een paar agressieve, loslopende honden hier in de wijk hebben vervolgens niet geholpen. Ze is en blijft ervan overtuigd dat andere honden niet te vertrouwen zijn. Maar dat is stof voor een andere keer. Terug naar onze wandeling gisteren.

Staart

Met opgeheven staart ging Blitzz met ons op pad. Let op de hiërarchie in die zin. Blitzz loopt ver voorop en leidt de weg. Dat vinden we prima, zolang ze maar in contact blijft. En dat blijft ze. Elk verzoek of elke instructie van ons wordt bevestigd met een zwaai van haar exuberante staart. Soms moet het verzoek van ons even wachten aangezien die ene grasspriet toch echt eerst besnuffeld moet worden. De informatie op die grasspriet kan echt niet wachten. Wij mensen denken dat we de uitvinder van de social media zijn, maar Mark Zuckerberg’s Facebook is slechts een schrale afspiegeling van het sociale platform waar honden al vele millennia hun berichten op achterlaten.

Grassig

Onze wandeling begon op een zanderig en grassig pad langs de weilanden. We wonen aan de rand van de stad en aan het einde van ons laantje waan je je op het platteland. Zoals gezegd liep Blitzz fier voorop. De geur van koeien, gras en andere landelijke elementen voeden onze neuzen en de beslommeringen van de drukke dag vervlogen. Aan het einde van dit pad sloegen we linksaf, vlak voordat we de bossige parken ten noorden van de stad bereikten. Het is hier een mooi gebied waar bos, weiland en stadse bebouwing goed in verhouding zijn. Ik hou mijn hart vast voor hoe lang nog, maar zolang het zo is, genieten we ervan.

Architectonisch

Langzaam ging de landelijke omgeving over in de stad. Deze wijk is in de jaren twintig van de vorige eeuw gebouwd met architectonisch eenduidige visie en valt onder beschermd stadsgezicht. Er is geen hoogbouw en de vele hoogteverschillen in de wijk zijn mooi benut met doorkijkjes tussen de huizen, waardoor je ineens een glimp opvangt van het groen in de Rijn- en IJsselvalleien. Daar is in die tijd goed over nagedacht. Beetje jammer van de moderne windmolens, maar aangezien we allemaal stroom gebruiken kunnen we daar niet over klagen. Liever een enigszins sierlijke windmolen dan een grijze, betonnen kerncentrale.

Nerveus

Blitzz liep ineens niet zo heel ver meer voor ons. De riem stond niet meer strak van enthousiasme. Ook de staart was gezakt. Opvallend. Haar hele houding was meer gespannen en ze keek nerveuzer om zich heen. Het was een heel ander hondje dan de zelfverzekerde dame die in de landelijke omgeving voor ons liep. Het lijkt duidelijk: Blitzz is geen stadshond. Ze lijkt daarin op haar baasje. Het is fijn dat we zo makkelijk stad en land kunnen afwisselen hier. Het groen, de koeien en de weemoedig roepende kraaien zijn gelukkig nooit ver weg. Want Blitzz en haar baasje zijn allebei geen stadslui.