Hondenleven: Fastfood

Zoals regelmatige lezers van deze columns weten hebben we een pup in huis. Bezoekers van ons stulpje zouden zich kunnen vergissen in welke van de vier viervoeters de pup is als ze puur naar de grootte van de hond kijken. De pup is inmiddels de grootste van het stel. Ik weet niet wat voor een krachtvoer er verborgen zit in haar brokken, maar het werkt goed. Ze steekt nu met kop en schouders boven de andere drie uit.

Regelmaat

Dat snelle groeien vereist natuurlijk wel dat er voldoende voedsel wordt aangeboden. Dit doen we op regelmatige tijden. ‘s Morgens, ‘s middags en ‘s avonds. Dat is natuurlijk niet genoeg in de ogen van een pup. Die kan de hele dag wel eten. Dus hier en daar is een regenworm of een plantaardig lid van onze tuinfamilie de klos. En als het echt richting hongersnood gaat wil gewoon modder ook nog wel eens een uitkomst bieden.

Uitgebalanceerd

Dit stimuleren wij natuurlijk niet. We geven een niet onaanzienlijk deel van ons maandbudget uit aan goed uitgebalanceerd voer voor de honden. Dan is het zonde als de honden vervolgens hun menu uitbreiden met allerlei vormen van fastfood. Aan de andere kant, wij eten gezond maar een zakje chips slaan we zelf ook niet af. Dus er is begrip dat worstelt met verantwoordelijkheid. Altijd een lastig gegeven voor de opvoeder/verzorger.

Rantsoen

Het wordt helemaal lastig als de illegale aanvulling op het dagrantsoen niet in de categorie jakkes valt. En al helemaal als ik zelf deels – het woord ‘grotendeels’ schaadt mijn ego teveel op de vroege ochtend – verantwoordelijk ben voor het illegaal verkrijgen van de aanvulling. Vanochtend was zoals altijd enigszins hectisch. Het is een beetje een race tegen de klok ‘s ochtends om mijn taken uitgevoerd te krijgen. Een zeer belangrijk onderdeel van die taken is het voeren van de honden. Met drie verschillende soorten voer is dat nog best wel even je kop erbij houden.

Ritueel

Vooral omdat de hoeveelheden allemaal verschillen. Maatbekers en weegschaal zijn een vast onderdeel van het voederritueel. Dan is het een kwestie van de bakken verdelen en zorgen dat de juiste bak bij de juiste hondenbek komt. Bodhi gaat daarbij nog even in de puppyren, want die kan de verleiding nog niet weerstaan om haar bek in de bak van een ander te steken. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Nog afgezien van de snauwerij die daarbij ontstaat, zorgt het ook voor een zekere onbalans in de roedel. Drie broodmagere honden en één hele dikke, dat kan natuurlijk niet. Het warmte-isolerend vet moet met de aanstormende winter-plus-energiecrisis eerlijk worden verdeeld.

Puppyren

Vanuit de puppyren wordt door Bodhi de boel lijdzaam in de gaten gehouden. Helaas hebben Bella en Blitzz hun bak zeer snel leeg, dus haar kans op de inhoud van die bakken is snel verkeken. Maar Spip is een ander verhaal. Die eet zeer langzaam en in etappes. Het voeren van Spip vertoont veel overeenkomst met de Tour de France. Het begint met een tijdrit. Hij moet gewoon zo snel mogelijk eten. Dat valt niet mee en het komt er meestal op neer dat hij vroegtijdig afstapt. Dan volgen er meerdere etappes op een dag. Soms zijn het bergetappes. Tergend langzaam en slopend. Dan weer zijn het sprints waarbij hij zich soms verslikt in de brokjes.

Onschuldig

Hoe dan ook, de bak van Spip is nooit in één keer leeg. Dat weet ik, dus ik haal zijn bak altijd weg voor Bodhi weer de vrije loop krijgt. Overigens is Bella ook niet helemaal onschuldig als het om rooftochten gaat. De bak van Spip is altijd een omstreden zone in huis.

Ochtendmens

Vanochtend was ik extra druk of iets minder alert dan normaal. De ochtendmens is te wazig om dat nou helemaal uit te diepen. Hoe dan ook, ik vergat de bak van Spip in veiligheid te brengen alvorens ik Bodhi de vrijheid terug gaf. Je begrijpt natuurlijk wat er gebeurde. Ik hoorde een ongewoon fanatiek smakken en kraken van brokken uit de hoek van Spip zijn bak komen. Zelfs als Spip een keer wat door eet, klinkt het niet zo gulzig. ‘Te laat!’ besefte ik me al voor ik me had omgedraaid van mijn ontbijtpreparatie aan het aanrecht. De bak van Spip was inderdaad schoon leeg. Spip stond op een kleine afstand heel treurig te kijken. Bodhi had zijn maaltijd in een paar happen naar binnengewerkt.

Scharrelen

Natuurlijk mopperde ik wat op haar, maar in feite mopperde ik op mezelf. Het was mijn eigen schuld. ‘Ach, ieder nadeel heb z’n voordeel,’ dacht ik. Ze zit nu zo vol dat ze waarschijnlijk minder gaat lopen scharrelen in de tuin. Ik had beter moeten weten. De halve regenworm die ik net op de deurmat vond was het trieste bewijs dat de eetlust van een pup schier onverzadigbaar is. Ik zucht en kom boven.