Met vier honden is er wel eens ietwat leven in huis. Zeker als elk van de vier honden zijn of haar eigen rugzakje op heeft. En met rugzakje bedoel ik dan een minder leuk verleden. Dat hoort bij het in huis nemen van herplaatsers. Gelukkig is er ook een boel harmonie, dus op een enkele schermutseling na, leven we in een vredig hondenhuis.
Ophef
De meeste ophef ontstaat rond etenstijd. Hondenetenstijd wel te verstaan. Rond het koken van ons eten zitten Mazzel en Bella steevast rustig, binnen een straal van een meter van mij, te wachten op een snackje. Blitzz en Spip weten dat ze geroepen worden als er wat te halen valt. Dit is meestal een stukje wortel of een schijfje banaan.
Maar bij hondenetenstijd is het ieder voor zich. Dan moet het baasje (m/v) in alle toonaarden worden duidelijk gemaakt dat tijd een kostbare factor is. Iedere seconde die er gewacht moet worden is een seconde die besteed had kunnen worden aan schrokken en bakken van de concurrentie uitlikken. Dus of we even op willen schieten. Er is werk aan de winkel!
Koel
Wij voeren onze honden vlees. Dat staat dus in de koelkast. En soms vergeet het baasje (m/v) dat op tijd uit de koeling te halen. Als dat vlees dan in de vier voerbakken belandt, heeft het nog een arctische temperatuur. Dat is niet goed voor hondenmagen en het baasje (m/v) heeft geen zin om dunne poep van straat of uit de tuin te schrapen. Dus moet het hondenvolkje even wachten tot het vlees een beetje op temperatuur is gekomen.
Creperen
Dit zou je chambreren kunnen noemen. Dat geeft een luxe tintje aan de procedure en de honden zouden zich dus in een hoogstaand etablissement kunnen wanen. Helaas zien zij het anders. Chambreren rijmt op creperen en daar heeft het wat hun betreft meer van weg.
Tijdens het vullen van de bakken is het een constante dialoog tussen baasje (m/v) en een van de honden. Daar blijkt dan weer de moeilijk overbrugbare communicatiekloof tussen de homo sapiens en de canis lupus familiaris. Homo sapiens doet zijn of haar best om zo snel mogelijk te werk te gaan, canis lupus familiaris vindt het te lang duren en enige aansporing kan geen kwaad.
Strategie
De aansporing wordt strategisch uitgevoerd, zoals je van een van oorsprong jagend roedeldier mag verwachten. Van links hebben we Bella die o zo aanwezig een constante patrouille uitvoert bij de al vol geschepte bakken. Zij krijgt daarbij vocale aanmoediging van Blitzz, die vanuit de achterhoede opkomend met het geluid van een soort laagfrequente ratelslang zorgt dat er vooral geen berusting ontstaat. De troepen moeten blijven bewegen en gemotiveerd blijven.
GVR
Blittz is de kleinste en bestrijkt het lage frequentiespectrum dus het is logisch dat Mazzel, de GVR van onze roedel, het hoge register bestrijkt. Een soort constante hoge piep met goed bedoelde jammerende boventonen moet de voedselverstrekker aansporen om toch vooral hem niet te vergeten. Dat omdat zijn bak meestal als eerste wordt gevuld, een geheugensteuntje is dan op zijn plaats.
Dickens
Spip, de tengere whippet, houdt zich afzijdig. Maar juist in dat afzijdig houden zit de angel. Het lijdzaam afwachten prikt als een regen spelden in de rug van de kok. Je hoort zijn zuchten niet, overtroeft door de ratel van Blitzz en het jammeren van Mazzel, maar één onverhoedse blik over je schouders en een torenhoog schuldgevoel is je deel. Als je dacht dat Dickens lijdende personages kon neerzetten in zijn romans dan heb je nog nooit in de grote, meelijwekkende ogen van Spip gekeken.
Barrage
Ondanks deze verwarrende barrage van emoties, krijgt het baasje (m/v) het dan toch voor elkaar. De bakken zijn gevuld. In het gunstigste geval was het baasje niet vergeten om het vlees vooraf te chambreren en het eten neemt spoedig een aanvang. Ik zeg eten maar de tijd die je nodig hebt om dat woord uit te spreken is een eeuwigheid vergeleken bij de snelheid waarmee de bakken de status ‘leger dan een zwart gat’ krijgen.
In het onvergeeflijke geval dat het vlees nog even moet rusten om op temperatuur te komen, wordt de activiteit verlegd. Niet langer is het baasje (m/v) de spil van alle aandacht, maar de bakken bij het keukenraam zijn nu de focus. Bella blijft patrouilleren, maar een enkele charge via vuilnisbak naar voerbak is niet uitgesloten. Blitzz besluit dat lijdzaam wachten zoals Spip dat doet misschien wel eens effectief kan zijn en zij gaat in haar bench zitten wachten waarbij haar kopje zielig om het hoekje prijkt. Spip daarentegen trekt de conclusie dat actie geboden is en hij begint rond te lopen waarbij hij ervoor zorgt dat zijn nagels voldoende op de vloer tikken opdat zijn ijsberen niet onopgemerkt blijft.
Standbeeld
En dan is er Mazzel. Hij verandert op slag in een standbeeld. Een standbeeld waarbij de ogen het enige teken van leven zijn. Hij kijkt met een intense blik onafgebroken naar zijn bak. Was de bak niet van zielloos metaal dan sloot ik hypnose niet uit. Ik hou het nu maar op een verwoede poging tot telekinese. Als het echt te lang duurt (meer dan tien seconden bijvoorbeeld) dan wil er wel eens een vluchtige blik richting het baasje (m/v) worden geworpen maar dat slechts in uiterste noodzaak. De bak moet in het oog blijven. Te allen tijde!
Ritueel
Zo gaat het iedere morgen en avond. Etenstijd bij onze roedel. Je zou het een ritueel kunnen noemen. En dat is voor mij geruststellend. Want de mens heeft behoefte aan rituelen. Het geeft vastigheid en een gevoel van geborgenheid. Blijkbaar geldt dat ook voor honden. De mens en de hond. Homo sapiens en canis lupus familiaris. We verstaan elkaar soms niet zo goed maar we begrijpen elkaar prima. Uiteindelijk zijn we allemaal gewoon dieren die graag een hapje samen eten.
Henk.
Hoe gaat het voeren bij jullie in zijn werk? We zijn benieuwd naar jullie rituelen.
Hier ook rauw vlees en ook dat kan de hondjrs niet snel genoeg gaan. Parson chelsy wordt net een piepende stuiterbal en podenco paco geeft gern krimp echter tracht wel de voerbakken ( die van chelsy erbij ) van het aanrecht af te hengelen. Het mooiste is echter alijd de reacties van de logeer honden hier. Die krijgen brok en zodra die door hebbeb dat dat wat mijn honden krijgen toch veel en veel lekkerder ruikt laten ze standaard de eigen brokken staan😃 als ze dan tot de ontdekking komen dat zij dat lekker ruikende goedje niet in hun voerbak krijgen is het met een diepe zucht en nog even een laaste verlangende blik richting bakken waar vers vlees in zat, dan toch maar hun eigen brok opeten.
Hier ook rauw vlees en ook dat kan de hondjes niet snel genoeg gaan. Parson chelsy wordt net een piepende stuiterbal en podenco paco geeft geen krimp echter tracht wel de voerbakken ( die van chelsy erbij ) van het aanrecht af te hengelen. Het mooiste is echter alijd de reacties van de logeer honden hier. Die krijgen brok en zodra die door hebben dat dat wat mijn honden krijgen toch veel en veel lekkerder ruikt laten ze standaard de eigen brokken staan😃 als ze dan tot de ontdekking komen dat zij dat lekker ruikende goedje niet in hun voerbak krijgen is het met een diepe zucht en nog even een laaste verlangende blik richting bakken waar vers vlees in zat, dan toch maar hun eigen brok opeten.
Geef de logeer hondjes ook wat lekker dat is eerlijker
Hier natuurlijk ook de rituelen rondom etenstijd. Het begint met een vorm van hypnose, Pip gaat voor mij zitten en kijkt mij onafgebroken aan. Altijd rond hetzelfde tijdstip, of ze klok kan kijken. Als ik dan eindelijk in beweging kom leidt Pip me naar de keuken, loopt naar de koelkast en weer terug om mij eraan te herinneren dat het eten daar staat. Mocht ik eerst beginnen om voor mezelf een maaltijd te koken hoor ik haar herhaaldelijk zuchten wat mij het gevoel geeft op te schieten om mijn eten te koken. Als ik Pip haar etensbakje pak en het bakje met haar eten uit de koelkast wordt ik kritisch gevolgd. Ze kijkt mee ( Ze staat dan tegen het aanrecht). Met haar neus tikt ze dan regelmatig tegen mijn arm, ter kennisgeving dat ik goed bezig ben. Als ik ook nog wat groente erbij doe kwispelt haar staart nog meer. Als ik uiteindelijk haar etensbakje gevuld op de grond neerzet…..gaat Pip er voor zitten en kijkt mij aan….tot ik eet smakelijk zeg en dan……binnen 30 seconde/1 minuut….bakje leeg.