Het voorjaar kriebelt. Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk in verband met de hooikoorts, figuurlijk omdat mijn handen jeuken om ons verzakkende terras aan te pakken. Tijd om de spa, de waterpas en de werkhandschoenen uit hun winterslaap te wekken en aan de slag te gaan. Veel mensen gaan voor zo’n klus eerst naar de bouwmarkt om materiaal en eventueel ontbrekend gereedschap aan te schaffen. Ik heb echter de genen van mijn opa en mijn vader en voor ons is elke roestige spijker een waardige aanvulling voor ons arsenaal. Ons motto is: “Dat komt vast nog wel eens van pas!”
Verzakt
De tegels op ons terras waren dus behoorlijk verzakt. Nou mag een terras wat ons betreft best een beetje een rustieke uitstraling hebben. Het hoeft allemaal niet perfect waterpas en tot op de millimeter nauwkeurig te zijn. Dat geldt voor de hele tuin. Als ik voor mijzelf spreek, kan ik zelfs zeggen dat een te nette tuin voor mij geen tuin is. Ik zie graag een element van wildernis. Maar er zijn grenzen. Die grens ligt bij het praktisch gebruik van de tuin. We zijn graag buiten als het mooi weer is. Maar als aan de tuintafel zit en zeeziek wordt omdat je stoel de ene kant op helt en de tafel de andere, dan is het toch echt tijd hier enig equilibrium in aan te brengen.
Hoogteverschil
Naast het herstellen van deze verzakking, heeft onze tuin een hoogteverschil. Dat is niet te voorkomen in de wijk waarin wij wonen. Het hoogteverschil tussen het laagste deel en het hoogste deel in onze omgeving is zo’n 80 meter. Dat is voor de gemiddelde Alpenbewoner natuurlijk vrijwel vlak, maar voor ons is dat al bijna een berglandschap. Om het hoogteverschil in onze tuin te overbruggen liepen de tegels vanaf onze achterdeur schuin af richting het terras. In de zomer een prima oplossing om van hoog naar laag te gaan. In de winter was dit echter minder ideaal. Mijn slaapduffe hoofd is meerdere keren ruw wakker geschud doordat mijn benen aanmerkelijk sneller richting compostbak gingen dan de rest van mijn lijf. Een goede barometer overigens, want ik wist dan ook gelijk dat het had gevroren.
Trap
Om dit winterse risico op gebroken ledematen te verkleinen besloten we dat de Nobelprijswaardige uitvinding van de trap een goed alternatief zou zijn om het hoogteverschil te overbruggen. Zo gezegd, iets minder zo gedaan. Dus onze tuin vertoont nu de onmiskenbare kenmerken van een bouwplaats. Een grote hoop zand, gekregen van de buren die hun hoogteverschil op een andere manier aan het oplossen zijn, stapeltjes tegels van diverse kwaliteit (de goede en de ‘die komen nog eens van pas’ tegels) en natuurlijk de werklui. Want zo’n klusje klaar niet alleen.
Goedkoop
Ik heb mijn personeel. Het is vrij goedkoop personeel dat graag werkt voor een dak boven het hoofd en een bete broods. Over het nut van dit personeel valt echter te twisten. Ik heb het natuurlijk over onze hondjes. Het is ze moeilijk uit te leggen dat als ik de hele dag buiten in het zonnetje aan het werk ben, dat zij binnen moeten verblijven. Dus de achterdeur staat open en ze mogen in- en uitlopen zoveel als ze willen. Daarbij bestaat hun assistentie bij de werkzaamheden voornamelijk in het opruimen van allerlei onderdelen van de tuin. Onder opruimen verstaan zij het naar binnen slepen van takjes, bladeren en andere vegetatie, en dat op de bank aan een analytisch detailonderzoek onderwerpen. Daarbij is enige deconstructie absoluut noodzakelijk. Je begrijpt: onze bank en de compostbak vertoonde aan het einde van de dag enige overeenkomsten.
Hulp
Bella was daarnaast erg druk met ander ‘onontbeerlijke’ hulp tijdens het werk. Zij had zich twee taken toebedeeld. De eerste was mij beschermen tegen die gevaarlijke rubberen hamer. Dat ding maakt veel lawaai baas, daar ga ik je tegen beschermen. Dat deed ze door op schoot te kruipen zodat ik tijdens het leggen van de tegels de rubberen hamer met geen mogelijkheid meer kon gebruiken. Haar tweede zelf toebedeelde taak bestond in het wijzen waar materiaal heen moest. Zodra ik zwalkend onder het gewicht van een grindtegel, begon te navigeren door de tuin was zij mijn loods. Helaas heeft haar manier van de weg wijzen veel weg van in de weg lopen. En met een grindtegel in de armen ben ik niet zo wendbaar als normaal. Dit leidde gisteren tot een onvermijdelijke driehoeksverhouding tussen klomp, hondenpoot en harde ondergrond. Het gevolg was een gil van Bella, een beschamend hartgrondige vloek van mij van schrik en een langzaam uitdovend conflict op de werkvloer. Maar goed, waar gewerkt wordt…
Regenverlet
Het is nog niet gedaan. Vandaag is er regenverlet. Dat komt goed uit want ik heb de nodige andere werkzaamheden te doen. Morgen zal er hoogstwaarschijnlijk weer gewerkt worden. Want de lente komt er echt aan. Daarna de zomer. En dan is ons terras naast een plek om te vertoeven ook een extensie van ons kantoor. Dus het werk moet af. Wat de honden betreft mag het allemaal zo blijven. Die zien de hoop zand, de stapels tegels en de gerooide wortels als één grote speeltuin. Een hondenpoot is gauw gevuld. Als je er niet op gaat staan.
Dit is heel leuk. Ik zie het voor me! Sterkte met je “personeel”
Dank je, komt goed hoor. We zijn ons arbeidsconflict alweer helemaal vergeten. 😉
Hahaha, o sorry, ik lach niet om het arbeidsconflict, maar wel omdat ik alles wat je beschrijft voor me zie. Succes hoor, hopelijk mogen we aankomende zomer zelf komen checken of het allemaal gelukt is. Kijk trouwens uit met je rug, die van mij is al bijna 3 weken van slag….mijn kleinzoon wordt zwaarder, net als die tegels en…het is een familiekwaal;-)