Hondenleven: Dief

Het is nog vroeg in de ochtend. De schemer wint het nog van de dag. In de keukenhoek van de benedenverdieping brandt een eenzame lamp. Het licht is gedimd, veel voegt de lamp niet toe. Aan het aanrecht staat een man. Hij maakt zo te zien een ontbijt klaar. De verschillende ingrediënten zoals havermout, noten, banaan en peer, liggen uitgestald op de snijplank. Een pannetje staat klaar op het nog nachtkoude gasfornuis.

Strategisch

Uit de schemer doemt een donkere gedaante op vanuit de huiskamer. In strategisch zwart gehuld valt het wezen nauwelijks op. De man in de keuken lijkt niets op te merken. Als we beter kijken zien we dat deze nieuwe acteur die uit coulissen van de schemer opdoemt verdacht veel weg heeft van een hond. Het is lastig te zeggen tot welk ras deze hond behoort. Het lijf zegt Labrador, ook de onafgebroken kwispelende staart lijkt dit te suggereren. Maar de kop van de viervoeter geeft meer de indruk van een spaniel-achtige. Het is een vreemd samenraapsel dat enigszins uit proportie lijkt te zijn: Een smal, compact lijf met een iets te grote kop. Maar voor de taak die ze nu voor ogen heeft is ze perfect geproportioneerd. Laag op de poten, dus onopvallend. Een bek groot genoeg voor haar doel.

Kapers op de kust

De man heeft zijn volle aandacht bij het snijwerk. Nootjes hakken, banaan in schijfjes snijden. De zwarte hond heeft zich nu tot onder het aanrecht bewogen. Ze weet dat ze met een beetje geluk een prelude tot haar hoofddoel kan verwachten: een vallend stukje noot dat van het snijbord afspringt. Als ze om zich heen kijkt ontwaart ze meer kapers op de kust. Maar geen van de anderen durft zo dicht te naderen als zij. Misschien is het haar zwarte plunje die haar onzichtbaar maakt, of misschien is het haar ontwapenend kwispelen. Vooralsnog hoeft ze haar bevoorrechte positie niet op te geven.

Geduld

Ze is perfect gepositioneerd om het hele proces van ontbijtbereiding van dichtbij te observeren. Ze spiedt, ze weegt haar kansen en ze oefent geduld. De man aan het aanrecht is haar baasje en ze kent hem en zijn routine door en door. Het moment gaat komen, dat weet ze. Zij en de andere hondjes hebben al gewandeld en ook het etensmaal is al luidruchtig naar binnen gewerkt. De bakken waar enkele seconden lang heerlijk vers vlees in prijkte, zijn al blinkend schoon gelikt. Maar haar buikje stuurt nog steeds haar gedachten. Er is altijd ruimte voor een kleinigheid meer, een nagerechtje.

Sappig

Haar geduld wordt beloond. De man is aangekomen bij het verwerken van de peer. De peren zijn behoorlijk sappig dit jaar. Om een van perensap doordrenkte snijplank te voorkomen draait de man zich een kwartslag om zodat hij het schillen van de peer boven de wasbak kan doen. Op kousenvoetjes kruipt de zwarte schim nog dichterbij. Dan, als in slow motion, richt ze zich op. Met een geluidloze souplesse die doet vermoeden dat de evolutie van een vier- naar tweebenig bestaan niet ver af is,  loopt ze op haar achterpoten de laatste paar centimeters naar het aanrecht.

Buit

Dan gaat alles heel snel. Ze weet dat haar kans maar enkele seconden duurt. Het baasje staat nog steeds de peer te villen. Bella, want het schamele licht heeft haar nu ontmaskerd, vult haar bek met zoveel mogelijk nootjes. De banaan is te glibberig weet ze uit ervaring. Daar kan ze beter haar tijd niet mee verdoen, bovendien krijgen ze straks toch allemaal een stukje van de banaan. Dus de nootjes zijn haar weloverwogen buit van de diefstal.

Alarm

Het nadeel van nootjes is dat ze niet geruisloos te vermalen zijn. In combinatie met het krabbelen van haar voorpootjes op het aanrecht, wordt het baasje gealarmeerd door het geluid van krakend vermorzelen van nootjes in een hondenbek. Bella weet dat het zaak is nog een laatste graai te doen voor ze zich uit de voeten moet maken. Daar heb je het al, gauw nog een bek vol!

“Bella!” roept het baasje. “Pootjes van het aanrecht, dief!”

Hoofdschuddend kijkt het baasje streng naar Bella, maar de slimmerd kwispelt de keuken uit. Ze kwispelt zelfs zo erg dat haar kontje mee waggelt. Ze weet dat het baasje onmogelijk lang boos kan blijven. Vooral omdat hij best weet dat het toch vooral zijn eigen schuld is. Zulks een lekkers onbewaakt binnen bekbereik laten liggen is een beginnersfout. Het baasje zou na meerdere kruimeldieven, waaronder een Jack Russell en twee deerhounds van ruimschoots aanrechthoogte beter moeten weten.

Na-smakken

Het baasje overziet de schade. Het valt mee voor hem en het vrouwtje, er zijn nog nootjes over. Significant minder dan er waren, maar genoeg om te overleven. En het mooiste van dit alles is dat het baasje het vijf minuten later alweer helemaal vergeten is. Bella zit braaf in het halve kringetje om het baasje heen bij het uitdelen van de banaan. En ze wordt niet eens overgeslagen. Misschien heeft hij haar in de schemer niet herkent. Mensen zijn soms een beetje dom, heeft ze al vaker gemerkt nu ze wat meer met mensen te maken heeft. Kwispelend en met haar kontje draaiend zoekt ze nog na-smakkend een plekje op om lekker uit te buiken. Een welbesteed begin van de ochtend, vindt ze. Langzaam wordt het licht in de kamer. Tijd voor een dutje.