Hondenleven: De wolf heeft een momentje

Honden zijn gewoontedieren. Daar heb ik het in deze columns al vaker over gehad. Ik heb het idee dat de meeste dieren gewoontedieren zijn, zelfs het dier dat zichzelf mens noemt. Bedenk maar eens hoe het voelt om op vakantie te gaan. Hoe leuk we het ook vinden en hoezeer we er ook naar uitkijken, het voorbereiden en het reizen is maar zelden helemaal zonder stress. Ik weet bijna zeker dat de spanning deels, zo niet helemaal wordt veroorzaakt door de aankomende verandering. Maar naast gewoonte heb je ook nog gebruikelijk gedrag. Gedrag dat je van een ander individu (hond, mens, huisspin) gewend bent. Het valt dan wel heel erg op als zo’n individu zich plotseling anders gedraagt.

A-typisch

Bella had van de week zo’n moment van a-typisch gedrag. Een beetje context. Bella is een happy-go-lucky hondje. Ze dartelt door het leven zonder zich lang op het één of het ander te concentreren. De enige uitzondering daarop is de tennisbal, die kan haar uren bezighouden als we dat toestonden. Maar verder springt Bella in het leven van de hak op de tak. Tweede contextuele opmerking: Bella is geen jager. Blitzz is de jager en Bella rent graag met haar mee als Blitzz een vogeltje spot, maar waarom precies, dat weet ze niet helemaal. Voor haar zit de lol in de actie en sensatie, een echt doel heeft ze niet.

Bankhangen

Groot was dus onze verbazing van de week. Erna en ik deden na een lange, drukke dag een goede imitatie van aardappelen-op-de-bank. De hondjes deden mee in onze bankhangmodus en alles was kalm. Tot ik ineens uit mijn ooghoek een zwart standbeeld in de kamer zag staan. Wij hebben geen obtects d’art in de kamer. We zouden dat misschien wel willen maar met drie ongeleide projectielen in huis zouden het al gauw objects d’poubelle worden.

Liniaal

Het standbeeld in mijn ooghoek bleek Bella te zijn die in een voor haar zeer onkarakteristieke houding stond. Haar staart wees recht naar achteren, haar lijf zo recht als een liniaal en haar neus wees naar een zeer specifiek punt tussen de verwarming en één van de slaapplaatsen van de honden. Nu zul je misschien denken, “Wat is er zo speciaal aan een hond met een recht lijf?”

Kont

Wat hier zo speciaal aan is, is dat Bella haar lijf vrijwel nooit recht is. Ze loopt namelijk de hele dag zo heftig te kwispelen dat haar kont nooit in het verlengde van de rest van haar lijf te vinden is. Haar achterwerk zit altijd rechts of links van haar ruglijn. Als ze echt blij is, en dat is best vaak, dan is zelfs haar hele ruglijn een sinusgolf. Kortom, om deze hond te zien staan als een middenstreep op een polderweg was nieuw voor ons.

Voorbeeldig

Het was een voorbeeldige jachthouding. Ze had duidelijk iets gezien wat haar volle aandacht opeiste. We zullen nooit weten wat. Het kan groot wild zijn geweest, zoals een muis. Want aangezien de deur weer de hele dag openstaat wil er nog wel eens een muis onze stulp bezoeken. Maar het kan evengoed een vlieg zijn geweest. De potentiële prooi had de benen dan wel de vleugels genomen en Bella is niet de getrainde jager die met die eventualiteit rekening houdt. Dus ze bleef nog best lang staan, wellicht in de overtuiging dat de prooi zich weer zou vertonen.

Ontspanning

Dat gebeurde niet. Na enige tijd ontspande ze zich, schudde de spanning van zich af en de sinusgolf was weer terug in haar hele lijf. Ze kwam direct naar ons toe, zelf verbaasd over haar a-typische gedrag. We hebben haar dit sindsdien niet meer zien doen. Ook niet in de tuin waar toch genoeg imaginair groot wild rond loopt. Blitzz blijft onvermoeid deze indringers de tuinpoort wijzen, maar Bella vertoont niet de minste belangstelling uit eigen beweging. Alleen als ze de feestvreugde kan verhogen door Blitzz luidruchtig aan te sporen gaat ze mee in een jachtpartij. Maar dat lijkt op geen enkele manier op de geconcentreerde jachthouding die ze die avond aannam. De wolf in Bella had even een momentje maar is weer in slaap gewiegd door de kwispelende huishond.