Hondenleven: de twee B’s

Het moge duidelijk zijn uit de laatste twee schrijfsels op deze site dat onze roedel is uitgebreid met een pup. Bodhi is haar naam voor diegenen die nieuwe lezers zijn. Zij is een koningspoedel x Berner sennenhond kruising en mede daardoor een stuk slimmer dan wij. Wij worden dagelijks met onze neus op dit feit gedrukt. Hoe klein ze ook is, ze is ons vaker wel dan niet te slim af. Gelukkig kunnen we daar in 99,9% van de gevallen om lachen.

Drie weken

Bodhi is nu ruim drie weken bij ons en inmiddels een volwaardig lid van de roedel. Er was nog één struikelblok: Bella. Onze Labrador x spaniel kruising vond Bodhi vreemd en eng. Ze wist gewoon niet hoe ze met dat jonge ding om moest gaan. De ongecoördineerde bewegingen, de schelle blaf, de jeugdige brutaliteit, Bella vond het maar lastig om hier mee om te gaan. Daarom hebben we een puppyren in de kamer gebouwd zodat we Bella en Bodhi gescheiden konden houden, terwijl er toch (geur)contact was. Daarna was het een kwestie van geduld en observeren. Dat gold zowel voor ons als voor de beide honden.

Gouden greep

Dat blijkt een gouden greep geweest te zijn. Langzaam maar zeker begon Bella steeds minder afwijzend te zijn richting Bodhi. Als we een snackje gaven deden we dat vlakbij de puppyren zodat Bodhi er echt bij betrokken was. Bella merkte ook dat hoewel Bodhi de nodige aandacht kreeg, ze zelf ook niks te kort kwam. Ze mocht nog steeds mee naar haar favoriete klanten. Ze ging ook gewoon weer mee naar huis. Dat laatste klinkt voor ons vanzelfsprekend, maar is voor een herplaatser met een historie van verstoting van onschatbaar belang.

Anders

Langzaam maar zeker zagen we ook aan Bodhi dat ze door kreeg dat Bella anders was dan Blitzz of Spip. Zeker, ze kreeg van die laatste twee ook wel eens een snauw als ze wat al te vrijpostig was in haar jeugdige overmoed. Maar dat waren hele nette snauwen die verder geen gevolgen hadden. Bella was anders: Bella was echt bang voor Bodhi. Er zat angst in haar snauwen. Wij begrepen dat we dus voorzichtig moesten zijn. Bodhi begreep dat gelukkig ook.

Muilkorf

Bij de eerste ‘vrije’ ontmoeting hadden we Bella een muilkorf omgedaan (waar we haar natuurlijk eerst aan hadden gewend). Ik was redelijk gespannen maar het moest toch een keer gebeuren. Zoals verwacht snauwde Bella heftig en draaide ook gelijk haar bek af en probeerde weg te komen van Bodhi. Een goed teken: ze ging niet in de aanval. Bodhi bleef in eerste instantie aanhouden maar wij lieten dat niet toe en leidde Bodhi weg bij Bella, die daardoor zag dat wij de regie strak in handen hielden.

Zelfvertrouwen

Langzaam maar zeker lieten we Bella meer zelf oplossen, haar zelfvertrouwen groeide en Bodhi leerde ook razendsnel wat er in de handleiding van Bella te lezen viel. Na dit een paar keer geoefend te hebben en wij ook meer vertrouwen in de situatie kregen, mocht Bella zonder muikorf met Bodhi de tuin in. We gaven haar de tennisbal, haar favoriete speeltje in de tuin. Zolang ze die in de bek had kon ze Bodhi niet makkelijk bijten. Tot onze verbazing ging dat heel goed. We konden zelfs met Bella met het balletje spelen. Ze accepteerde dat Bodhi achter haar aan rende.

Containers

De enige spannende momenten waren als Bodhi Bella in het nauw had gedreven. Als de bal tussen de containers belandde bijvoorbeeld. Dan moesten we haar snel ontzetten. Ook dan hield Bella zich in en keek ons hulpvragend aan. Hieruit blijkt ook maar weer hoeveel zij is gegroeid in de afgelopen jaren. Van totaal gestreste, verlaten hond naar een hond die haar baasjes om hulp vraagt en erop vertrouwd dat ze die hulp ook krijgt. Van dat soort momenten kan ik tranen in mijn ogen krijgen. Overdreven misschien maar hoe mooi is het om zo’n bang, zwervend wezen te zien groeien naar een hond met hernieuwd vertrouwen in de mensen om haar heen.

Knuffel

Ik kan nog talrijke voorbeelden geven van momenten tussen Bodhi en Bella die bepalend zijn geweest voor de huidige situatie. Zo was er het moment dat Bodhi er met Bella’s coaching speelgoed vandoor ging. Dat is een stuk hondenspeelgoed dat ze alleen krijgen als ze aan het coachen zijn. Het is een soort favoriete knuffel bij spannende momenten tijdens het werk. Voor Blitzz is dat een schaapje, voor Bella is dat een oud stuk speelgoed waar de vulling uit is. Bodhi ging ermee aan de haal toen Bella thuis kwam van het coachen. Bella’s blik was er één van ontzetting. Ik zag dat ze echt in tweestrijd was: speeltje terug veroveren of niet. Ze wist niet hoe ze hierop moest reageren. Dat speeltje was toch echt alleen van haar? In plaats van de confrontatie aan te gaan met Bodhi, keek ze mij hulpeloos aan. Ik zei dat ik het op zou lossen en bevrijdde het speeltje van de scherpe puppytandjes. Bella was helemaal gelukkig en sloot het speeltje liefdevol in de kaken.

Acceptatie

Hoe is de situatie nu tussen Bodhi en Bella? Wel, ik kan het niet anders omschrijven dan dat het de allerbeste speelmaatjes zijn. Ze spelen dat het een lieve lust is. Wild, maar gecontroleerd en ze hebben allebei het grootste plezier. Tijdens dat spelen wordt ook het nodige uitgeprobeerd natuurlijk. Geen enkel hondenspel is zonder serieus element. Ze leren elkaar door het spelen nog beter kennen. Had ik dit gedacht een paar weken geleden? Nee, absoluut niet. Ik was al blij geweest met knorrige acceptatie. Hoe dit straks gaat als Bodhi in de pubertijd komt moeten we natuurlijk maar afwachten. Dan gaat alles weer op de schop. Maar zoals men dat in het Engels zegt: “We’ll cross that bridge when we get to it.”
Voorlopig zijn ze dikke maatjes. De twee B’s.