Hondenleven: de audiofiel en de kakofonie

Laat ik er maar voor uitkomen: ik ben een audiofiel. Ik hou van muziek, maar meer nog hou ik van het goed weergeven van de klanken. Ik kan enorm genieten van geluiden zonder dat er direct een muzikale context is. De liefde voor geluid is geen nieuwe liefde. Het is geen midlife crisis obsessie. Al bijna zo lang als ik me kan herinneren ben ik met geluid bezig. Vroeger bouwde ik samen met mijn beste vriendje Alex uit allerlei gevonden componenten de meest extravagante geluidsinstallaties. Oude lampenradio’s, bij elkaar geraapte luidsprekers, en allerlei andere elektronische componenten van twijfelachtige herkomst moesten dienst doen als HiFi-installatie.

Waardig

Natuurlijk klonk dit alles waarschijnlijk helemaal niet als een installatie een audiofiel waardig, maar we waren kinderen en in de kinderlijke fantasiewereld klonk het fantastisch. Het was een goede leerschool en in de loop der jaren is geluid en geluidsproductie altijd professioneel of hobbymatig in mijn leven gebleven. Nu zou je kunnen denken dat ik als audiofiel enorme bedragen uitgeef aan audioapparatuur. Je hebt daar misschien wel eens van gehoord: luidsprekers en versterkers die net zoveel kosten als een Rolls Royce en kabels die per meter de prijs van een baar goud benaderen. Helaas heb ik niet het budget om op die manier met geluid bezig te zijn. Ik wou dat ik die zakken geld had.

Goed genoeg

Niet dat ik het budget dan aan audioapparatuur zou besteden. Ik zou blij zijn dat ik geen geldzorgen meer had als ik zoveel geld had. Vervolgens zou ik heel bedachtzaam en omzichtig apparatuur kopen die goed genoeg is voor mijn ouder wordende oren. En ik zou een geluidsstudio inrichten. Niet om muziek te produceren om geld mee te verdienen, maar puur om hobbymatig met geluid bezig te zijn. Gelukkig heb ik niet veel geld nodig om een deel van die droom waar te maken. Net als vroeger in mijn kindertijd kan ik met weinig middelen heel veel bereiken. Juist door het experimenteren in mijn jeugd heb ik geleerd dat je met houtje-touwtje materiaal veel kan bereiken. Dus ik heb in mijn kantoor een bescheiden studiootje waar veel mee kan. Daar kan ik dankzij een goede koptelefoon vrijwel ongelimiteerd klooien met geluid. Dankzij Marktplaats heb ik zelfs een paar oudere synthesizers op de kop weten te tikken voor extreem weinig geld. Er was wat werk aan, maar dat vind ik nu juist leuk. Verder kan ik dankzij de computer een zeer goed geoutilleerde studio nabootsen.

Zintuig

Al het bovenstaande om aan te geven dat ik hou van geluid en muziek. Mijn gehoor is mijn meest gewaardeerde zintuig. Het is ook het zintuig dat het makkelijkst te overprikkelen is. Ik kan erg snel duizelig worden in ruimtes waar een bepaalde galm is, zoals in kathedralen of grote zalen. Ik ben gauw wagenziek, ook dat heeft met je oren te maken. De ervaring van een drukke omgeving is bij mij vooral auditief. Visueel kan het ergens druk zijn maar als het niet druk klinkt is het voor mij prima. Is er ergens veel chaotisch lawaai, dan voel ik me al snel ongemakkelijk.

Ruis

Dus ik stel me dan wel eens voor hoe dat voor honden moet zijn die in onze wereld leven. Hun gehoor is vele malen gevoeliger dan het gehoor van de mens. Honden kunnen veel hogere frequenties waarnemen dan wij en daarnaast kunnen zij hun gehoor beter afstemmen op een bepaald geluid. Daardoor analyseren zij geluid op een manier zoals wij dat niet kunnen. Zo onderscheiden zij bijvoorbeeld het geluid van de auto van hun baasjes uit het geluid van alle andere auto’s. Wat voor ons ‘ruis’ is, is voor de hond een aantal discrete geluiden.

Kakofonie

Daarom verwonder ik mij, zoals zo vaak, over het aanpassingsvermogen van de hond. Om als hond in onze wereld te leven moet een ware opgave zijn. De kakofonie van ons dagelijks bestaan wordt mij soms al teveel, laat staan als je nog eens veel meer hoort. Ik sluit mij vaak af van het geluidsgeweld om mij heen door een koptelefoon op te zetten. Ik loop zelden buiten zonder mijn bluetooth oordopjes in te hebben. Die maken dus ook geluid (meestal een podcast), maar dat is een samenhangend geheel, geen aanval op de zintuigen. Voor onze honden is er geen ontsnappen aan. Dat moet veel stress opleveren. Dat kunnen we ook merken aan onze Bella die gespitst is op elk geluidje. Waarschijnlijk een overblijfsel uit haar zwervend bestaan toen het gehoor een belangrijk zintuig was om te overleven. Het triggered haar en daarmee de andere honden.

Geluidsdruk

Ik en onze honden zijn niet de enige die gevoelig zijn voor de kakofonie. De wereld om ons heen maakt een boel lawaai en er zijn steeds meer studies die erop wijzen dat dit niet goed is voor de geestelijke gezondheid van de mens en zelfs negatieve invloed heeft op ons fysieke gestel. Misschien wordt het eens tijd om naast alle milieubewustwording en klimaatdiscussies, ook eens te kijken(!) naar oplossingen voor de geluidsdruk die op onze oren rust. Een stillere wereld is minder stressvol en dat is beter voor ons en beter voor onze honden. Want we kunnen nou eenmaal niet allemaal naar een rustig plekje verhuizen. Als we dat allemaal deden waren er al gauw geen rustige plekjes meer over. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt: Deze audiofiel luistert graag in stilte.