Hondenleven: chips

Spip heeft een nierdieet. Dat betekent dat hij speciale brokken krijgt die zijn nieren wat ontzien. Ze werken, want bij de laatste controle bij de dierenarts bleek dat zijn bloedwaarden erg goed zijn voor een hond van zijn leeftijd met een sluimerend nierprobleem. Dat is fijn. Voor ons. Voor Spip is het niet zo fijn. Hij vindt de brokken maar zeer matig te eten. Zijn bak gaat zelden leeg en zeker niet in één keer. Het gevolg is dat een toch al niet dikke whippet helemaal vel over been wordt. Dat is niet de bedoeling natuurlijk. Een beetje reserve mag een hond best hebben. Te dik is niet goed, maar te dun ook niet.

Precies goed

Dat geldt voor ons natuurlijk ook. Te dik of te dun, zijn niet goed. Maar wat is precies goed? En hoe bereik je die ideale status? Je kunt elke dag meedoen met “Nederland in beweging”. Maar dat is niks voor mij. Sorry aan een ieder die dit trouw doet maar ik kan niet zo goed tegen die opgelegde vrolijkheid die van de presentatoren en de ‘klas’ afstraalt. “Het is zo leuk om deze oefeningen te doen!” Nee dat is het niet. Het is saai, pijnlijk en voor mij voelt het als verspilde energie en tijd. Je beweegt, maar komt nergens.

Klassikaal

Als je een licht opstandige toon bespeurt in het bovenstaande dan kopt dat. Laat je hierdoor niet beïnvloeden of ontmoedigen. Het is gewoon mijn persoonlijkheid die in opstand komt bij alles wat klassikaal of groepsgebonden is. Na mijn hartinfarct (nu net een jaar geleden) moest ik revalideren en dat was erg nuttig en zeker geen verspilde energie en tijd. Maar zodra ik me daar aan kon onttrekken en solo verder kon heb ik dat gedaan. Ik heb de oefeningen die ik van de fysiotherapeute had meegekregen nog een hele poos vol gehouden, maar daar is nu de klad in gekomen.

Work-out

Dat is niet erg, want ik beweeg meer dan voldoende in mijn dagelijkse gangen. Ik fiets aardig veel, loop veel elke dag en met alle klusjes en huishoudtaken die ik doe, krijgen bijna al mijn spieren meer dan voldoende work-out. Ik zal nooit een Arnold Schwarzenegger of Sylvester Stallone worden, maar daar kan ik mee leven.

Fit

Een belangrijk deel van gezond en fit worden en blijven is natuurlijk voeding. Gelukkig aten wij al best gezond voor mijn hartinfarct, dus daar hoefden we niks aan te veranderen. Maar wij zijn niet vies van een snackje op zijn tijd. We hebben twee favorieten: ordinaire naturelle chips en borrelnoten. Hoe gewoontjes wil je het hebben? In het weekend trakteren we onszelf dan ook meestal op een zak van de één of d’n ander. Slecht? Vast wel. Lekker? Zeker weten.

Dieet

Ik weet nog dat mijn oma na haar derde hartinfarct (!) op een heel streng dieet moest. Daarbij moet je weten dat mijn oma een ontzettende levensgenieter was. Lekker eten was haar lust en haar leven. Soep was pas soep als er vetringen op dreven waar de Exxon Valdez jaloers op zou worden. Salade was natuurlijk gezond, maar niet zoals mijn oma ze maakte. Dressing was namelijk niet iets waar je de salade mee besprenkelde maar in baadde. En vlees was geen vlees als er geen stevige vetrand aan zat. Mager vlees was voor oma net zo iets als een hoge kuil of een diepe berg. Een oxymoron dus. Oh ja, oma at wel magere yoghurt. Want ook dat stond als gezond te boek. Wat er in dat boek niet bijstond was dat je er geen slagroom in mocht doen. Dus oma maakte de magere yoghurt eetbaar door er een forse kwak slagroom in te doen. Je begrijpt: ik hield van mijn oma. Ze was een tof mens.

Contramine

Toch eiste die bourgondische eetgewoonten hun tol dus oma moest op dieet. Ze viel rap af, maar oh, wat was dat mensje ongelukkig. Haar grootste plezier was haar afgenomen. Ze moest hopen pillen slikken en mocht niks van al dat lekkere eten meer eten. Ze werd een schaduw van zichzelf. Ze was haar infectueuze vrolijkheid kwijt. En voor ons kleinkinderen nog veel belangrijker: ze was haar ondeugendheid kwijt. Op een dag gooide ze haar danig afgeslankte kont tegen de krib en ging in de contramine. Haar pillen smeet ze onder het bed en belangrijker nog: het dieet ging in de vuilnisbak.

Terug

En wat gebeurde er? Ze bloeide op. Ze werd weer wat voller in de omvang maar vooral voller in karakter. Onze oma was weer terug. Ze haalde weer kattenkwaad uit en ze maakte weer grapjes. We hadden weer lol als oma er was. Ze is 89 geworden. Als ze haar dieet had moeten volhouden had ze de 80 niet gehaald, dat weet ik zeker.

Volume

In overleg met de dierenarts hebben we besloten dat Spip op een zelfde manier van zijn oude dag mag genieten. Hij krijgt nog steeds de dieetbrokken maar we maken ze een stuk lekkerder met een beetje vlees. Een snackje zeg maar. De slagroom in de magere yoghurt. Het vetrandje aan het vlees. De overdadige dressing op de saaie sla. En Spip eet nu met verve zijn bak leeg en er begint zowaar weer wat volume in zijn lijfje te komen. Dik zal hij niet worden, daar zorgen we wel voor. Maar hij krijgt toch weer een beetje vlees op de botten. Nog veel belangrijker: hij eet weer met plezier. En dat is hem van harte gegund op zijn oude dag.