Hondenleven: Call of nature

De Engelsen hebben vaak bedekte termen waar het om de functies van het menselijk lichaam gaat. En al helemaal als het gaat over de toiletgang. Deze bedekte termen krijgen extra joie de vivre als je ze uitspreekt met een stevige aardappel in de keel. Of te wel met een zeer upper class Engels accent. Uitspraken als “Excuse me, I need to lift my leg for a moment,” bijvoorbeeld. Refererend aan de manier waarop een honden reu (en voor de oplettende kijkers, ook sommige teven), hun blaas legen.

Grappig

Natuurlijk zijn er nog vele andere voorbeelden. “Seeing a man about a horse,” vind ik altijd grappig. “Need to tinkle,” vind ik bijna aandoenlijk. Sommige kun je in net gezelschap gebruiken, andere niet. Ik laat hier een geurspoortje achter naar een lijst van eufemismen. Welke wel en niet in ‘polite society’ gebruikt kunnen worden laat ik over aan de experimenteerzin van de dapperen onder jullie.

Neutraal

De meest neutrale, en daarmee redelijk universeel bruikbare, vind ik “To answer the call of nature.” Deze is bovendien veelzijdig, aangezien de roep der natuur vrijwel elke lichamelijke functie beschrijft. Of ik deze uitdrukking in de hoogste regionen van de ‘upper class’ zou gebruiken, tijdens een gezellige keuvel met de Queen bijvoorbeeld, betwijfel ik. Verder is het een redelijk beschaafde manier om aan te geven dat jouw tijdelijke afwezigheid verbonden is aan een noodzakelijk, menselijk mechanisme waar niemand, met inbegrip van de Queen, zich aan kan onttrekken.

Waarschuwen

Ook honden kennen die ‘call of nature’. In een vorige column (Hondenleven: hoge nood) schreef ik al dat Spip heeft geleerd ons via Bella en Blitzz te waarschuwen dat nature hem dringend calls. Hij zorgt voor milde onrust in de roedel en de dames laten ons via zoetgevooisde vocalen weten dat Spip naar buiten moet. Dat systeem werkt nog steeds perfect. Een beetje te perfect. Want Spip mag dan op leeftijd zijn, hij is niet van gisteren. Het zonnetje schijnt weer lustig en de temperaturen gaan weer (even?) omhoog. Dat betekent dat de tuindeur weer open staat. Spip kan dus lekker op eigen initiatief in het zonnetje gaan liggen bakken.

Alleen

Helaas gaat de tuindeur dicht als ik klusjes boven of in de voortuin heb. Ik hou er niet van om de honden alleen in de tuin te laten. Ik hoef geen continu surveillance te houden, maar een beetje snelle respons tijd van mijn kant voorkomt een boel ergernis. Nu wil het geval dat Spip één en één heel goed kan optellen en door heeft dat de som van de delen soms beter is dan verwacht. Kortom: veins hoge nood, ‘zet de dames aan’, baasje komt, tuindeur gaat open, het zonnebaden kan een doorgang vinden.

Sportschool

Beweging is goed voor een mens. Daar zal ik niet over redetwisten. Maar ik heb altijd een hekel gehad aan beweging zonder nut. Je zult mij dan ook nooit in een sportschool zien. Afgezien van een paar yoga oefeningen ‘s ochtends, koppel ik beweging aan een nuttige bezigheid. Lopend of fietsend de pakketjes voor de webshop wegbrengen, lopend een boodschap doen, gewoon met de hand stofzuigen in plaats van een robot. Met een beetje fantasie kun je beweging en nut prima samen laten gaan.

Zonnig

Toch voel ik er niets voor Spip zijn butler te worden. Hij is met pensioen en een beetje extra aandacht en verwennerij is op zijn plaats. Maar om de vijf minuten de trap af rennen om de buitendeur open te doen gaat me net een stapje te ver. In het begin trapte ik erin en maakte ik mij zorgen om de hoge frequentie van Spip zijn hoge nood. Hij heeft immers last van zijn nieren. Totdat ik zag dat hij zijn pootje helemaal niet optilde maar even een verkennend rondje door de tuin liep en vervolgens het zonnigste plekje vereerde met zijn neergevlijde lijfje.

Commotie

De nodeloze commotie van twee blèrende dames en de risico’s van half struikelend van haast de trap af denderen om mijnheer zijn dagelijkse dosis zon te geven? Daar heb ik nu met enkele eufemismen en een duidelijke routebeschrijving een eind aan gemaakt. Dat klinkt harteloos, maar ik heb het sterke vermoeden dat onze honden niet heel veel tekort komen. Mede dankzij het feit dat ik bijna altijd thuis ben en dat ze zeer regelmatig met Erna mee mogen. Kortom, onze honden hebben geen gebrek aan contact momenten. Als ze dan even op zichzelf zijn aangewezen dan moet dat ook kunnen.

Dominee

Stiekem vind ik het natuurlijk ook best leuk dat zo’n oude knakker als Spip het baasje toch nog om zijn pootje kan winden. En dat het ook nog even duurt voordat het baasje dat door heeft. Daarmee sluit de column van deze week op een positieve manier. Want ook als ik wel eens een lichte irritatie richting de honden laat doorschemeren, het  wordt altijd ruimschoots overtroffen door mijn bewondering voor onze honden in het bijzonder en de hond in het algemeen. Dat gezegd hebbende, dit was het weer voor deze week. Time to shake hands with the vicar.