Hondenleven: Brul

Het staat vaak zo mooi in de boeken over het opvoeden van je hond. Doe dit, dan gebeurt er dat. En in grote lijnen klopt het ook wel. De meeste honden zullen zich over het algemeen houden aan wat er in de boeken staat. Die opvoedingsboeken zijn ten slotte niet uit de lucht gegrepen. Zeker als je een redelijk recent boek hebt, mag je verwachten dat de nieuwste inzichten erin verwerkt zijn en dat je met dat boek als leidraad, aangevuld met een paar cursussen een redelijk sociale en gehoorzame hond krijgt.

Fout

Maar wat die boeken wel eens vergeten of een beetje onder het tapijt lijken te vegen is dat de meeste honden bij ‘ik ben ook maar een mens’ mensen terecht komen. Zoals bij ons. Wij besteden veel aandacht aan onze honden. Misschien wel meer dan gemiddeld. Maar ondanks onze kennis en aandacht en opofferingsbereidheid zijn ook wij maar gewoon mensen. ‘Ik ben ook maar een mens’ mensen zijn verre van perfect. Wellicht dat er ergens in de wereld ook ‘ik ben beter dan ook maar een mens’ mensen zijn, maar wij horen zeker niet tot die categorie. Dat betekent dat wij weleens moe zijn, wat minder goed in ons vel zitten of gewoon even de situatie verkeerd inschatten. Met andere woorden: we gaan weleens in de fout.

Voorbeeld

Een recent voorbeeld. De gemoederen zijn weer bedaard dus ik kan er met enige koelte over schrijven. Ik had net Bodhi geborsteld. Dat gaat tegenwoordig heel erg goed. Bodhi staat of ligt heel rustig op de keukentafel en ondergaat het borstelen gelaten. Ze tilt netjes haar pootjes op wanneer dat moet en ze probeert niet meer de borstel te molesteren. Fantastisch zoals ze dat heeft geleerd in de afgelopen maanden.

Traktatie

Na het borstelen krijgen de honden allemaal een traktatie. Bodhi omdat ze zich zo makkelijk heeft laten borstelen en de anderen omdat ze zich er niet mee hebben bemoeid. Dat is immers ook best knap. Bovendien, probeer de andere drie maar eens ervan te overtuigen dat Bodhi wel een traktatie verdient en zij niet. Dat is een lange discussie en voor geen van de betrokken partijen is er een bevredigend einde. Het is makkelijker een argument te verzinnen waarom iedereen een traktatie verdient.

Long

Deze keer bestond de traktatie uit een stukje gedroogde long. Ik weet het, het stinkt, het klinkt lichtelijk luguber en voor vegetariërs en veganisten is het afschuwelijk, maar voor de honden is het één van de lekkerste lekkernijen die in ons arsenaal aanwezig is. Die traktatie moet ik uit een zak halen in de kelder. Dat vergt enige tijd. Ik moet de juiste maten kiezen per hond, ik moet de zak goed sluiten in verband met de geur, ik moet die vier stukken long in mijn hand balanceren terwijl ik mij een weg baan van kelder naar buiten. Bedenk namelijk dat al die tijd er vier opgewonden honden om me heen dansen in een betrekkelijk kleine ruimte.

Groei

Aangezien hun niveau van opwinding recht evenredig is aan de afstand tussen neus en lekkernij, groeit hun opwinding gestaag tijdens dit proces. Elke stap van het proces – kelder in, zak open, long in handen, zak dicht maken met één hand terwijl de andere hand vier stukken long balanceert – voegt een paar streepjes toe aan de opwindingsmeter. Tegen de tijd dat ik richting de buitendeur loop is er een soort wervelstorm rond mijn benen ontstaan. De film Twister wel eens gezien? Nou, die tankwagen scène is een flauwe afspiegeling van wat er zich rond mijn benen afspeelt.

Niet vreemd

Het is dan ook niet vreemd dat er wel eens wat mis gaat. En dat ging er ook. De opwinding was op het hoogste niveau. De honden wervelden om mijn benen. Ik liep wadend door hondenpoten en reikende hondenneuzen richting de deur. Ik deed deze wat verder open zodat ik er samen met mijn persoonlijke wervelstorm doorheen kon. Voor Bella ging het echter niet snel genoeg, dus die bedacht dat ze wel door de deur kon voor die op standje wervelstorm stond. Helaas bleek maar weer eens dat Einstein en al die andere knappe koppen slechts gedeeltelijk gelijk hadden. Ruimte en tijd zijn best flexibel, maar in het dagelijks leven kan een hondenpoot zich nog steeds niet op dezelfde plek bevinden als een deur. Kortom, Bella gaf een gil en mij ontsnapte een boze brul. Een forse brul. Een brul waar ik achteraf niet heel trots op ben, maar waar ik tegelijkertijd nederig enig begrip voor vraag.

Pais en vree

Het was die ochtend tot dan toe best rustig geweest in de roedel en zoals hierboven beschreven, het borstelen van Bodhi was heel goed gegaan. De hondjes hadden zich erg goed gedragen de hele ochtend en alles was pais en vree. Als er dan zo’n plotselinge omwenteling is, dan kan mijn tere ziel die piekbelasting niet aan. Mijn reptielenbrein neemt het dan even over en ik reageer nogal primair. Niet goed, maar wel begrijpelijk. Ik ben tenslotte ook maar een ‘ik ben ook maar een mens’ mens.

Alles is nu weer goed. De brul deed z’n werk. Althans, goed genoeg om het hele zooitje zonder verdere schade naar buiten te krijgen. De stukken long waren in een mum van tijd verorberd en de brul was een minuut later vergeten. Bella loopt niet mank, dus de poot en de deur zijn er allebei ongeschonden afgekomen. Zoals de grote bard al schreef: Eind goed, al goed.