Hondenleven: Blitzz bidt niet voor een bruune boon

We hebben de lunch bijna op. Bij ons is dat een redelijk vastomlijnd menu. Dat is ontstaan omdat Erna vaak op tijd weer weg moet naar een volgende cliënt. Dan is het makkelijker als ik alles al klaarzet en zij alleen maar hoeft aan en in te schuiven. Dus de kaas is gesneden, de ham ligt klaar en de honing staat voor haar neus. Rauwkost bestaat uit plakjes komkommer en tomaat. De warme elementen zijn het geroosterde sneetje brood en het gekookte eitje. Een gevarieerde lunch waar Erna de rest van de middag op kan teren.

Mijlpaal

Voor de honden is onze lunch ook altijd een belangrijke mijlpaal in de dag. Ik snij altijd vier plakjes extra voor de viervoeters. Dat weten ze natuurlijk heel goed. Zelfs de nieuwkomer Bodhi had maar één lunch nodig om te leren dat er tijdens het klaarzetten van de lunch wat te halen viel.

Koppie

We hebben de lunch dus bijna op. Een dagelijks tafereel is dat er drie honden links van Erna verwachtingsvol staan te wachten. Drie koppies, zes ogen die hunkerend van Erna naar haar bord heen en weer schieten. Wacht even, drie koppies? Zes ogen? Waar zijn ogen vijf en zes? Waar is koppie nummer vier? Er ontbreekt iemand in dit tableau!

Ham

Dat klopt. Dat zit zo. Tijdens de lunch haalt Erna het vetrandje van de ham af. Bella en Bodhi zijn slaaf van hun snoeplust. Ze doen werkelijk alles voor een snackje. Zo draaien ze er hun poot niet voor om als Erna ze vraagt even hun voorpoten op te tillen en even rechtop te zitten. Dan krijgen ze een stukje van het vetrandje. Het is maar een minuscuul stukje maar het ruikt natuurlijk wel heel lekker. Spip is vanwege zijn leeftijd ontslagen van deze oefening. Dus ook hij staat gewoon naast Erna te wachten op zijn traktatie. Overigens vraagt Erna niet elke keer of ze dit willen doen. We hoeven geen circushonden te trainen.

Hout

Maar Blitzz is uit heel ander hout gesneden. Blitzz bidt niet voor een bruune boon. De eerste keer dat Erna de honden vroeg om even rechtop te zitten, moest ze wel. Althans, de inwendige strijd die werd gestreden tussen de gretigheid voor het stukje ham en de rebelse inborst die geen trucjes doet voor het hooggeëerd publiek was heftig. Uiteindelijk won de gretigheid maar Blitzz zou Blitzz niet zijn als ze er niet een oplossing voor ging zoeken.

Voila

“Et voila!”, zoals de Oostenrijkse August Zang zei die een Weens halvemaanvormig broodje in Parijs ging verkopen. Blitzz kwam, zag en overwon. Terwijl de rest van de viervoeters naast Erna zit te wachten op hun stukje ham al dan niet in ruil voor een kunststukje, zit Blitzz onder de tafel. Daar wacht ze net zo gretig op haar stukje ham, maar aangezien de hoogte van de tafel de ruimte voor opzitten en andere in haar ogen infantiele kunstjes ernstig beperkt, krijgt ze haar hammetje voor niks. Blitzz bidt niet voor een bruune boon.

Schaakspel

Natuurlijk is het feit dat ze deze oplossing heeft bedacht alle ham in de wereld waard. In mijn ogen althans. Een dermate slimme zet in het schaakspel van het hondenleven verdient een forse beloning. Ik waardeer honden die hun baasjes te slim af zijn. Eigenlijk zijn alle honden die een comfortabel huisleven lijden hun mensen te slim af.

Dom?

Want laten we eerlijk zijn, zelfs als we een hond wel eens dom noemen of even niet zo slim, wie is er nou eigenlijk de sukkel? Elke dag eten en drinken, knuffels ten overvloede en ‘s avonds lekker met de baasjes op de bank liggen soezen. Wat moet het gros van de huishond daarvoor doen? Een paar keer per dag even heel lief kijken met die grote ogen en af en toe achter een balletje aanrennen. Wij hondenbaasjes laten ons hopeloos inpakken door die viervoeters. Ach, ik zou het niet anders willen.