Hondenleven: Bella versus bij

We hebben de afgelopen tijd de Netflix serie “The Hidden Lives of Pets” gekeken. Deze serie laat zien hoe bijzonder onze huisdieren zijn. Van alles komt aan bod. Intelligentie, bijzondere zintuigen, leervermogen, en zo nog meer wonderlijks. Als je deze serie kijkt krijg je het gevoel dat wij mensen toch maar een middelmatig ontwikkeld wezen zijn. Dat vind ik niet erg om te realiseren overigens. Ik sta graag mijn plaats als kroon op de schepping af aan de eerste de beste tor die voorbij komt scharrelen. Na deze serie was ik dus gevuld met een nog groter ontzag voor onze honden. Maar dan…

Water

Dan ben je ‘s ochtends de tuin aan het water geven. Lekker heen en weer lopen met de gieter met Bella als assistente. Wat zij onder assistentie verstaat is misschien niet helemaal wat een werkgever in de tuinderijsector onder assistentie verstaat, maar ik vind het wel gezellig. Ze dartelt om me heen. Komt af en toe aansjouwen met een oude voetbal die ik dan natuurlijk even weg moet schoppen. Soms helpt ze even een bloempot verschuiven die niet echt verschoven hoeft te worden. Of ze loopt even lekker door een net begoten stuk tuin om daarna even tegen me op te springen om te vertellen dat ze natte, bemodderde poten heeft. Maar ach, werkend in de tuin ben ik meestal in een boeddhistische bui. Ik vind het allemaal niet erg.

Gezellig

Bella vindt het altijd heel gezellig in de tuin. Er is altijd wel wat te beleven. Er is ook altijd wel iets wat je in je bek kan nemen. Want volgens de filosofie van Bella is alles eetbaar. Van dood plantmateriaal tot levende, nog functionerende strengen dierlijk eiwit. Zoals torretjes, vliegen en in dit geval: een bij.

Gekrabbel

Ik hoor plotseling een heftig gekrabbel achter me en ik draai me om. Daar staat Bella, ze veegt paniekerig met haar voorpoten over haar neus. Voor mij is het meteen duidelijk: die is gestoken. Ik spoed mij naar de plaats des onheils en pak haar kopje vast. Dit vindt ze niet leuk maar nood breekt Bella’s wet. Waar is ze gestoken? Die vraag staat bovenaan mijn prioriteiten lijstje. Gelukkig, ik zie de angel zitten. De bij ligt vlak voor haar op de grond. Die verlos ik vast uit haar lijden. De angel zit precies nog in haar lip, net onder haar neus. Gelukkig! Niet in haar neus of keel.

Broek

Ik probeer de angel eruit te halen. Bella doet het letterlijk in haar broek. Meer van schrik dan van pijn vermoed ik. Ik krijg de angel er niet uit en wil ook niet het risico lopen het gifzakje helemaal leeg te drukken in haar lip. Dan schiet me iets te binnen. Ik pak de tekentang, die hier altijd paraat ligt, en met dit vernuftige stukje gereedschap heb ik de angel er in één beweging zo uit. Het gifzakje lijkt nog grotendeels intact.

Neus

Nu is het een kwestie van Bella in de gaten houden. Als de plek rond haar neus teveel opzwelt, dan hebben we een gevalletje dierenarts. Als ze allergisch is voor bijensteken ook. Want wonder boven wonder is dit pas de eerste keer dat ze is gestoken. Althans, voor zover wij weten. Opletten dus. Het lijkt mee te vallen. De zwelling blijft beperkt.

Opwindend

Nou zou dit allemaal niet zo opwindend en zelfs niet columnwaardig zijn, als er niet nog een klein detail bij kwam kijken. Bella gaat die ochtend namelijk met Erna mee om een workshop te geven op een woonlocatie voor mensen met een beperking. Met andere woorden: Bella moet uit werken gaan. Maar als ze een hele dikke kop krijgt kan dat natuurlijk niet. Haar thuis laten en één van de andere honden meenemen is ook niet verstandig. Erna heeft immers de auto mee.

Gelukkig hadden we nog een kwartiertje om haar te observeren. Ze was al snel weer haar vrolijke zelf en de lichte zwelling werd niet erger. Sterker nog, ze leek het hele voorval alweer snel vergeten.

Jammer

En dat is jammer! Het hele principe van Darwin is erop gebaseerd dat je leert van je fouten. Dat wat er mis gaat doe je niet nog een keer of in ieder geval de volgende keer op een andere manier. Zo past een soort na verloop van tijd beter in haar habitat. Ah, maar wacht, ik vergeet iets. Daar gaat een beetje tijd overheen. Het leerproces dat Moedertje Natuur aanbiedt is niet afhankelijk van lesperioden van vijftig minuten. Eerder perioden van duizenden jaren.

Veilig

Toch hoop ik dat Bella wat heeft geleerd van deze ervaring. Ik verwacht geen evolutionaire verandering in haar, maar het zou fijn zijn als ze nu heeft geleerd dat een bij geen extra snack is. Ik hoop dat ze de link legt naar alle vliegende en kruipende wezens kleiner dan haar en met zes of meer poten. Op die manier is ze wat dat betreft in ieder geval veilig. Maar ik heb zo mijn twijfels. Lessen leren van Moedertje Natuur is nou eenmaal best moeilijk. Daar kunnen wij als mens over meepraten.

 

p.s.

Voor Bella mee ging werken, hebben we eerst getest of ze pijn had aan haar lip en of ze voertjes wilde aanpakken. Het bleek dat we haar lip goed aan konden aanraken en dat ze heel graag voertjes aannam. Daarom besloten we dat ze prima mee kon gaan werken. En dat bleek ook: ze had een hele leuke ochtend op de woonzorglocatie en de mensen daar waren heel blij dat ze er was. Een eind-goed-al-goed verhaal dus.