Het was weer tijd voor de reguliere check-up bij de dierenarts. Het liefst doen we dat met alle drie de honden tegelijk. We wonen een eindje bij de dierenarts vandaan en zo besparen we ons een paar extra trips. Blitzz en Spip zijn echte veteranen als het op de dierenarts aankomt. Ze vinden het niet leuk, maar maken er ook geen drama van. Bovendien hebben we een hele fijne dierenartsenpraktijk waar iedereen zonder uitzondering lief is voor de honden. Volgens Blitzz en Spip kan een plek waar je zoveel snoepjes krijgt niet écht slecht zijn. Voor Bella is dat een ander verhaal.
Zoals ik in het stukje over tandenpoetsen al vertelde, moet Bella nog heel erg wennen aan persoonlijke aandacht anders dan knuffelen. Inmiddels hebben we haar zover dat ze zonder problemen haar tanden laat poetsen. Maar tandenpoetsen met het baasje is heel wat anders dan een nauwkeurig onderzoek van de dierenarts. Deze keer zou Bella ook getiterd worden. Dat betekent dat er een klein beetje bloed wordt afgenomen zodat je gericht kan vaccineren in plaats van standaard elk jaar de hele cocktail erin spuiten.
We willen pertinent voorkomen dat Bella angst gaat ontwikkelen voor de dierenarts. Dus bij elk bezoek kijken we hoever we kunnen gaan. Onderweg naar de dierenarts kwam er een brandweerwagen met loeiende sirenes ons tegemoet. Aangezien het een provinciale weg is kwam de brandweerauto redelijk dicht langs. Daar schrok Bella erg van. De loeiende sirene en de blauwe lichten waren haar toch echt iets teveel disco. Gelukkig wist Erna haar weer gerust te stellen, want ik kon op dat punt niet stoppen om haar even tot rust te laten komen. Zonder oponthoud vervolgde we onze weg, maar Bella had wel een aardige stoot adrenaline in haar bloed.
Bij de dierenarts aangekomen eerst even een klein rondje gelopen met de honden. Even de spanning van de rit wat ontladen en een plasje doen. Spip mocht dan als eerste naar binnen. Daarna was Blitzz aan de beurt. Ondertussen bleef ik bij de achterblijvers in de auto. Tot Bella aan de beurt was. Waarschijnlijk omdat ik Bella ooit uit haar bench heb ‘bevrijd’ op Schiphol, hangt ze op dit soort spannende momenten aan mij. Dus ik ging met Bella naar binnen.
Het titeren besloten we in verband met de brandweerschrik maar even te laten voor wat het was. Soms moet je kiezen voor wat kan en niet wat je wilt. Dus zonder bloed afnemen naar binnen bij de dierenarts. Daar ging Bella direct in sluipgang. Ze kroop achter mij en wilde in eerste instantie niks weten van snoepjes van de dierenarts. Laat staan de behandeltafel. Maar met enig geduld en lieve woordjes kroop ze toch steeds meer uit haar schulp. En jawel, ze klom zelf op de behandeltafel. Het was maar iets van 25cm. maar in gemeten moed was het ongeveer de Mont Blanc! Ik bleef natuurlijk heel dicht bij haar en langzaam liet de dierenarts de tafel omhoog komen. Dat ging goed.
Laten we beginnen bij het gebit. Dat is natuurlijk de gevarenzone bij een nerveuze hond, dus ik heb Bella’s lippen opgetild zodat de dierenarts even snel kon kijken. Een gedetailleerd gebitsonderzoek is voor een volgende keer als we weer wat hebben geoefend. Bella vond het niet leuk en liet dat ook even merken maar al met al ging het heel goed. Volgende onderdeel, de oren. Durven we het aan? Top overleg tussen mij en de dierenarts en we besloten dat we het gingen proberen zonder het te forceren als het niet lukte. Eerst even snuffelen aan de oren-kijker. Raar ding, maar het lijkt onschuldig genoeg. Oh, ik krijg een snoepje. Jummie!
Heel voorzichtig kon de dierenarts in de oren kijken. Misschien niet zo diep als de dierenarts eigenlijk zou willen maar zoals ze in het Engels zeggen: baby steps. Het ging helemaal goed en Bella liet zich gewillig manoeuvreren zodat beide oren van binnen onderzocht konden worden. En dan het moment suprême: de prik. Hier maakte ik me het meeste zorgen over maar zoals wel vaker in mijn leven met honden: Bella liet weer eens zien dat een hond tot ongekende heldenmoed in staat is. Ze gaf geen kik en liet zich gewillig vaccineren. Dat ze vervolgens bij het geven van snoepjes even licht wraak nam op de dierenarts, ach daar kon de dierenarts gelukkig om lachen.
En daarmee was het gedaan. Bella mocht weer naar buiten. En ik was zo trots op haar. Als ik bedenk hoe lang haar gebruiksaanwijzing was toen ze bij ons kwam en hoe ze nu is, dan heeft ze echt heel veel geleerd. Dan kun je zeggen dat Erna en ik daar verantwoordelijk voor zijn maar dat is natuurlijk niet waar. Wij kunnen begeleiden en onze kennis en ervaring inzetten, maar als een hond echt niet wil, kun je heel weinig beginnen. Bella heeft heel hard gewerkt en grote stappen gezet, en dat heeft ze toch echt zelf gedaan. En dat blijkt niet alleen bij dit dierenartsbezoek. Ook als coach-hond doet ze het ontzettend goed ondanks, of misschien juist dankzij haar verleden. Voor mij is Bella een held!
Och wat een mooi verhaal. Ontroerend, heel anders dan sommigen menen met honden te moeten omgaan. Jouw wil opleggen en met geweld de baas zijn! Jullie aanpak is gelukkig heel anders en nu zie je dat dat uiteindelijk ook werkt en dat het de hond in zijn of haar waarde laat. Zo mooi!
Dank je wel. We doen ons best, al blijft het natuurlijk altijd de vraag wat je in de mens/hond communicatie wel en niet goed doet. Wat dat betreft heeft niemand nog de waarheid in pacht. 😉