Hondenleven: Assepoester

Vrijwel iedereen kent het sprookje van Assepoester. Dat is natuurlijk een aanname, dus bij deze een link naar de Wikipedia-pagina. Sowieso wel een interessante pagina want er staat informatie op die misschien minder bekend is. Zoals hoe oud het sprookje is. Het werd voor het eerst opgetekend in de eerste eeuw voor Christus door de Griekse geschiedschrijver Strabo. Ik wist dat niet. Het verhaal is hoogstwaarschijnlijk veel ouder, maar ik dwaal af. Voor zover dat kan aan het begin van een column. De richting was immers nog niet duidelijk, dus hoe kun je dan afdwalen?

Sprookjesleven

Vergeleken met veel honden in de wereld hebben onze honden een sprookjesleven. Toch hebben zij een verleden dat in veel opzichten lijkt op dat van Assepoester. Voor diegenen wiens geheugen wat opfrissing kan gebruiken: Assepoester was volgens de overlevering  de voetveeg van haar stiefmoeder en stiefzusters. Over haar afkomst verschillen de diverse versies van mening, maar de interpretaties hebben gemeen dat Assepoester een minder dan ideale jeugd had. Dat geldt voor onze drie honden ook. Opgesloten in een bench in een donkere garage, als jonge pup al afgestoten door de mens, een zwervend bestaan op Cyprus. Kortom onze hondjes zijn alle drie Assepoesters.

Bal

Ho, wacht even, het sprookje eindigt niet met een deprimerend “En zij leefde nog lang en ongelukkig.” Dus hoe verder?
Wel, Assepoester ging net als alle andere meisjes in het land naar een groot koninklijk bal. De koning zocht namelijk een geschikte echtgenote voor zijn zoon. Hoe de slonzige Assepoester aan een baljurk en dansschoenen kwam vertelt het sprookje natuurlijk uitgebreid maar ik hou me hier even aan de hoofdlijnen. Overigens is deze column één grote ‘spoiler’ voor het verhaal, dus als je de spanning en sensatie niet voor jezelf wilt bederven, lees dan eerst één van de vele versies van het volledige verhaal.

Blozen

Goed, Assepoester kwam dus op het bal en de prins viel als een basaltblok voor haar. Assepoester was alle pracht en praal echter niet gewend of in andere versies kon ze het blozen harer wangen niet verdragen en ze ontvluchtte het feestgedruis alvorens de prins haar de hand kon drukken en vragen. Zoals een goede prins betaamt was hij echter niet zo makkelijk af te schudden, en hij volgde haar spoor. Op de trappen die van de koninklijke voordeur naar de contreien van het gewone volk leiden, vond hij een balschoentje dat wel van Assepoester moest zijn. Wie anders had immers dit feestelijke bal, met de prins zelf als hoofdprijs, durven verlaten.

Schone dames

De prins zocht stad en land af en ieder meisje dat maar enigszins een gelijkenis vertoonde met Assepoester, wrong hij het schoentje aan. Natuurlijk paste geen enkele schone dame het schoentje. Tot grote teleurstelling van de prins. En afhangende van de mate van ambitie, tot nog grotere teleurstelling van de schone dames. Gelukkig klopte de prins ook aan bij het huis van Assepoester en nadat de stiefzusters zonder bevredigend resultaat hun ietwat mollige voeten in het ranke schoentje hadden gewroet, was het de beurt aan Assepoester. En wat schetst ieders verbazing, zij paste het schoentje zo naadloos dat een Japanse schrijnwerker er jaloers op zou worden.

Lang en gelukkig

De prins en Assepoester moesten nu wel trouwen. Niet omdat er onbetamelijkheden hadden plaatsgevonden maar omdat dat nou eenmaal de regels van het sprookje zijn. Hoe kan het anders eindigen met een “Zij leefden nog lang en gelukkig.”

Assepoesterschap

Wat heeft deze hele lange aanloop nu met onze honden en hun Assepoesterschap te maken. Welnu: als ik ‘s avonds ga wandelen met de honden, dan ben ik meestal niet meer zo helder. Nee, dat heeft niks te maken met alcoholische versnaperingen. Ik heb al zo’n zes jaar geen druppel alcohol meer gedronken. Het heeft alles te maken met vermoeidheid na een volle en lange dag. Door mijn niet zo heldere toestand week ik van de week van het protocol af. De volgorde is namelijk: Blitzz, Spip, Bella. In mijn dufheid stond ik echter Spip het tuigje van Blitzz om te doen. Hoewel het tuigje in theorie wel paste, heb ik met Blitzz de feilloze routine dat zij precies op het goede moment haar rechter voorpootje optilt zodat ik het tuigje goed om kan doen. We hebben daar een prachtige synchrone choreografie voor. Nu stond Blitzz er beduusd naast terwijl ik me af vroeg waarom Spip zijn pootje niet optilde. Kortom, het duurde even voor ik besefte waar de schoen aan het wringen was. Op het moment dat het kwartje viel schoot me ook het sprookje van Assepoester te binnen. En zo groeide een ‘senior  moment’, dat slechts enkele seconden duurde, uit tot een volledige column. Met dank aan die goeie oude Strabo.