Hondenleven: Appeltaart

Op dit moment staan er twee stukjes appeltaart buiten de koelkast te chambreren. Ik zou graag schrijven dat dit een dagelijks ritueel is. Helaas, ik zou mijn huidige fysiek niet hebben als dat het geval was (plusminus 70kg schoon aan de haak in plaats van de 90kg die ik een paar jaar geleden woog). Nee, het is een overblijfsel van mijn verjaardag gisteren. Want zelfs al heb ik mijn verjaardag in overeenstemming met de coronaregels niet groots gevierd, er zijn toch kliekjes over. Van die restjes waar je de dag na een feestelijke viering nogmaals met een lichte weemoed van kan genieten.

Kliekjes

Kliekjes. In een huishouden met honden heb je eigenlijk maar zelden kliekjes, valt mij op. Ten eerste zijn wij zelf niet te beroerd om de volgende dag de restjes te verorberen. We zijn best een beetje barbaars in dat opzicht. Maar wat wij zelf niet meer zouden lusten, wordt begeerd door drie altijd hongerige hondenbekjes. Ken je die stronken van de broccoli? Ik lees regelmatig dat je die ook kunt eten maar ik vind ze aanzienlijk afbreuk doen aan het plezier dat het bloemige deel van de broccoli brengt. Toch kook ik de stronken mee. In stukken. Dan doe ik ze in de beker van de staafmixer en enkele seconden later is het een pulpje waar de hondjes letterlijk de bak bij opvreten. Zo krijgen ze regelmatig een paar procent plantaardige bestanddelen bij hun vleesvoeding.

Jaloezie

Er is denk ik geen voedsel dat wij eten waar de honden niet met enige jaloezie naar kijken. Maar ze krijgen best veel van ons eten. Niet het wellustig gekruide met specerijen opgesmukte eten. Ten eerste lijkt me dat niet zo gezond voor ze, en ten tweede blijft daar nooit wat van over. Erna en ik zijn nou eenmaal goede eters. Maar de bestanddelen van onze maaltijden vinden wel vaak hun weg naar de hondenmaag. Ik sta dan ook vrijwel nooit alleen in de keuken.

Keukendans

Ik heb in de loop der vele jaren de keukendans zodanig goed geleerd dat ik er niet eens meer bij nadenk. Een stap opzij wordt als door een radar gestuurd met hondontwijkende precisie uitgevoerd. De hond in kwestie weet ook precies wanneer hij of zij ruimte moet maken. De enige die daar natuurlijk wel eens een verkeerde beslissing in neemt is onze verstrooide professor Spip. Die kiest er dan ook voor om op wat ruimere afstand een afwachtende positie in te nemen. Blitzz ligt op de bank ogenschijnlijk te slapen. Zij is dermate kieskeurig dat de traktaties die tijdens het snijwerk opzij worden gelegd voor hondenconsumptie, slechts bij uitzondering haar smaakpapillen strelen. Wortel, bleh. Bleekselderij, bleh. Rauwe broccoli, bleh. Nee, het enige waar Blitzz de bank voor afkomt is een stukje kaas dat tijdens het raspen onvermijdelijk en als door een wonder uit de hemel neerdaalt. Alle zegeningen, en dus ook kaas, komen immers van boven.

Culinaire aandacht

Bella daarentegen is een lopende compostbak. Alles wat tijdens de maaltijdbereiding de snijplank passeert kan rekenen op culinaire aandacht van haar. Zij is dan ook degene met wie ik de keukendans dagelijks meerdere keren uitvoer. We hebben de ontbijdans (appel, nootjes, havermout, banaan). We hebben de luinchdans (tomaat, komkommer, brood, kaas, ham). En we hebben de avondeten dans (de meest gevarieerde dans).

Rekbaar

Nu is het niet zo dat de hondjes van alle ingrediënten altijd wat krijgen. Dan zouden zij, net als ik in de eerste alinea, niet de fysiek hebben die ze nu hebben. De vaste snacks zijn een stukje banaan in de ochtend, een stukje komkommer in de middag en een stukje wortel in de avond. Maar ja, waar gehakt wordt vallen spaanders. En die spaanders zijn nou eenmaal eetbaar als het om koken gaat. Daarbij is het begrip ‘eetbaar’ voor Bella uitermate rekbaar.

Afname

Ook heb ik de ogen in mijn achterhoofd danig moeten ontwikkelen. Want het is mij in het begin dat Bella bij ons was meerdere keren overkomen dat ik even iets afspoelde in de wasbak en dus met mijn rug naar de snijplank toe stond. Wanneer ik mij vervolgens weer omgedraaid had richting snijplank viel het mij op dat de hoeveelheid noten, banaan en/of appel aanzienlijk was afgenomen. De onschuldig kijkende Bella verraadde zichzelf door het niet kunnen onderdrukken van een lichte kauwbeweging en het vergenoegd aflikken van de bek. Hercule Poirot kon in dat geval op beide oren blijven slapen, want de schuldige had zo goed als een bekentenis getekend.

Bonus

Ik vind het een belangrijke bonus van verjaardagen en andere feesten: de kliekjes, de resten lekkernijen, de smaakpapillen strelende overblijfselen. Het geeft een extra dosis plezier aan het feest, wetend dat de dag erna nog nagenoten kan worden. Want genieten is maar half af zonder nagenieten. Ik ga een punt zetten achter deze column. Ik heb zin in appeltaart.