Ik hou van fietsen. Die uitspraak heeft voor mij twee betekenissen. Ik hou namelijk van de activiteit en van het zelfstandig naamwoord. Al sinds ik een steeksleutel vast kan houden sleutel ik aan fietsen. Samen met mijn beste jeugdvriend Alex. We kochten bij de plaatselijke fietsenhandelaar een sloopfiets voor een symbolisch bedrag waar je geen appel of ei voor koopt. Daarvan maakten we dan een crossfiets om na schooltijd lekker door het bos te raggen. Dat kon toen nog zonder iemand te storen. Het bos in die dagen was door de week compleet verlaten.
Dubbelgeklapt
Natuurlijk reden we dan regelmatig iets stuk aan zo’n fiets en dat moest dan weer vervangen worden. Een dubbelgeklapt wiel werd vervangen door een bij het grof vuil gevonden wiel. Of dat wiel dezelfde maat had maakte niet uit. Daar filosofeerden we dan wel een oplossing voor. Een groter voorwiel hielp bij obstakels. Een groter achterwiel gaf meer snelheid. Of die filosofieën wetenschappelijk klopten was voor ons niet zo belangrijk. Als ons de modder maar om de oren vloog, dan was het goed. Zo raakten we veel jeugdig overtollige energie kwijt.
Noppenbanden
In mijn hele leven heb ik maar twee nieuwe fietsen gekocht. De eerste was in 1992. Een Giant Escaper mountainbike. Dat klinkt erg saai, maar bedenk dat de mountainbike in die tijd in Nederland nog niet veel werd gezien. Ik had op een fietsenbeurs in de RAI likkebaardend naar dit nieuwe type fiets uit de Verenigde Staten staan kijken. Ik wilde niets liever dan zo’n stoere fiets met noppenbanden. Helaas waren ze nog erg duur. Gelukkig pikte de Taiwanese fabrikant Giant de trend snel op en al gauw kwamen er betaalbare fietsen naar Nederland. Ik was er gelijk bij en met één van mijn eerste salarisstroken kocht ik mijn eerste nieuwe, zelf verdiende fiets.
Fixie
Die fiets heeft het enorm voor de kiezen gehad. Noppenbanden en mijn crossfiets-verleden, dat zorgt natuurlijk voor een zwaar leven. Maar de fiets heeft de tand des tijds doorstaan. Na vele gedaanteverwisselingen, van kale mountainbike tot vol behangen vakantiefiets, staat deze fiets nog steeds in de schuur. Nu omgebouwd tot fixie. Voor diegenen die niet bekend zijn met het fietsjargon: een fixie is een fiets met 1 versnelling. Dat was in mijn opa’s tijd heel normaal, nu is het cool.
Knieën
Mijn tweede nieuwe fiets kocht ik zo’n vijftien jaar geleden. Ik had inmiddels al een andere, tweedehands fiets versleten als vakantiefiets. De Giant was nog steeds in gebruik, maar hij was toch ook een beetje met pensioen. Ik zocht een stevige fiets om de fietskar te trekken en kocht een zware transportfiets. Deze fiets heeft het een poos goed gedaan, maar toch heb ik deze niet zo lang geleden verkocht. Hier in het heuvelige gebied was zo’n zware fiets met maar drie versnellingen in combinatie met een fietskar toch wat te heftig voor mijn ouder wordende knieën.
Aardappelen
Voor vier tientjes kocht ik een lichtere fiets op Marktplaats. Die heb ik opgeknapt, en daar trap ik nu op. Fijn fietsje. Maar het is toch nog niet helemaal wat ik zoek. De combinatie van zeurende knieën en toch pittige heuvels hier laten zich voelen. Deze wat oudere fiets weegt toch ook altijd nog een goeie 20 kg. Terwijl een moderne fiets zo rond de 15 kg. weegt. Dat lijkt niet zo’n groot verschil, maar loop maar eens de trap op en doe dan nog maar eens hetzelfde met 5 kg. aardappelen. Dan voel je het verschil heus.
Ironie
Mijn spaarrekening gaat dus de komende tijd een vast omlijnd doel krijgen: een nieuwe fiets. Dat zal nog even duren want ik ben kieskeurig als het om fietsen gaat, en goedkoop is duurkoop op dit gebied. Maar dat geeft niet, even speuren op internet heeft mij geleerd dat vrijwel geen enkele ‘wensfiets’ van mij op voorraad is. Dezelfde distributie ellende die alle andere branches lam legt, raakt ook de fietsenmarkt. Levertijden van enkele maanden tot ‘nog onbekend’ zijn heel normaal. Ironisch dat de gezonde oplossing voor het energieprobleem wordt lamgelegd door een pandemie en een energiecrisis.
Kiezel
In de tussentijd fiets ik lekker overal heen op mijn huidige fiets. Ook het milieuaspect gaat steeds zwaarder wegen. Ik breng de pakketjes van deze webshop meestal lopend weg, maar als het er veel zijn dan pak ik de fiets met fietskar. Zo dragen we ons hele kleine kiezeltje bij aan het groener maken van de distributiewereld.
Autoloze zondag
En diezelfde fietskar heb ik in het verleden ook gebruikt voor hondentransport. Er is geen enkele reden om dat niet weer te doen als de brandstof- en energieprijzen de autoloze zondag van de jaren zeventig weer noodzakelijk maakt (rolschaatsen op de snelweg was best leuk!). Voor mij is de energietransitie een stap die ik grotendeels al heb gezet. Al sinds mijn vroegste jeugd weet ik dat je met een beetje inventiviteit, handig sleutelen en wat lichamelijk inspanning alles met de fiets kunt doen. Zelfs honden vervoeren.
Inderdaad, voor een broodje met de auto bij de bakker om de hoek de auto pakken is waanzin.
Toch gebeurt het. Het is beter voor jezelf en het milieu om de fiets te pakken. En goedkoper als je jong hebt geleerd aan een fiets te prutsen.
Hihihi geen rijbewijs hebben helpt ook, ik doe ook bijna alles met de fiets. Voor de langere afstanden heb ik ‘mijn automaatje’ zoals mijn man zichzelf soms noemt;-)
Handig zo’n chauffeur! 😉
Ja dat crossen in het bos was spectaculair. Vooral als je bemodderd thuis kwam🤣