Hondenleven: Zoete wraak

Honden en mensen zijn al heel lang samen. De archeologische aanwijzingen hiervoor zijn zo’n 40.000 jaar oud. In die tijd hadden we nog geen achtertuinen met nette schuttingen om ons stukje aarde af te perken van dat van de buren. We zwierven rond en aten wat we konden vangen of vinden. Ongetwijfeld was dat één van de redenen waarom mens en hond het goed konden vinden samen. Honden zijn goede jager-verzamelaars. Ik zie dat elke dag in onze tuin.

Bever

Ik zie Blitzz achter de mussen aanzitten en bij de containers achterin de tuin op muizen jagen. Ik zie Bella de wilde aardbeien plukken. Al dan niet met het hele plantje erbij als groen bijgerecht. Spip is erg dun. Dat komt omdat hij vooral op een stokje bijt. Ergens is er een gen van de jager-verzamelaars bij hem zoek geraakt. Misschien dat er in zijn genetisch verleden een beverfamilie heeft gefigureerd.

Echo

Honden laten nog echo’s zien van hun verre voorouders. Ongetwijfeld stond zelfredzaamheid nog hoog in ieders vaandel. Geen roestvrijstalen bakje zorgzaam klaargemaakt maaltje op gezette tijden. Een hond ving, plukte en groef een eigen maaltje bij elkaar. Wellicht aangevuld met de kliekjes die de mensen achterlieten. Zo groeide er een band tussen mens en hond. De hond wees het wild aan. De mens ving het wild. De mens at het wild en liet voldoende achter voor de honden. Die konden er zonder al te veel inspanning van genieten.

Deal

Voor de hond was dit best een goede deal. Als je het zo bekijkt werken we al 40.000 jaar voor dezelfde werkgever. De CAO is in de loop der jaren natuurlijk wat aangepast. Vooral in het voordeel van de werkgever wel te verstaan. Van koude, vochtige grotten naar comfortabele huizen met zachte, droge slaapplekken. Terwijl de werkdruk voor de meeste van onze honden aanzienlijk is afgenomen.

Aanwijzen

Gisteren bleek dat honden nog best voor ons willen werken. Ze willen nog best het wild voor ons aanwijzen. Blitzz en Bella waren gisterochtend erg druk rond de containers achterin de tuin. De opwinding was dermate groot dat ik besloot even te gaan kijken wat er te doen was. Ik arriveerde net op tijd om een muisje weg te zien schieten. Het beestje ontsnapte net op tijd naar de tuin van de buurman.

Definitief

‘s Avonds zag ik Bella weer druk doende bij de containers. Blitzz lag binnen uit te rusten van haar werkdag (wij hebben succesvol over een uitzonderlijke honden-CAO onderhandeld). Ik ging even kijken wat Bella had gezien. Ze bleef maar wijzen naar één specifieke container. Ik schoof die container aan de kant en ja hoor, daar lag een muis. Helaas was het diertje door het verschuiven van de container redelijk definitief aan een einde gekomen. Hendrik de Achtste zou er trots op zijn geweest: het muisje was onthoofd. Waarvoor mijn oprechte deelneming aan zijn of haar muizenfamilie.

Voedsel tekort

Hoofd en romp waren dus van elkaar gescheiden en Bella had geen fractie van een seconde nodig om het grootste deel van de muis te selecteren. Dit was 40.000 jaar geleden vast niet de modus operandi. De mensheid zou snel uitgestorven zijn door voedseltekort. Als ik alleen het muizenkopje als avondeten had gehad, was ik met knorrende maag naar bed gegaan.

Andere koek

Bella liep met de romp in haar bek rond. Een bizar gezicht want de achterpootjes en het staartje staken uit haar bek en het leek alsof de muis met een grondige gebitscontrole bezig was bij Bella. Ik weet nog dat Saffy, mijn zwarte whippet, regelmatig muizen ving rond het kippenhok. Die muizen waren in een mum van tijd hun reis van bek via slokdarm naar maag aangevangen. Bella wist echter niet zo goed wat ze ermee aan moest. Ze eet elke dag vlees, maar dat vlees heeft geen pootjes en staart meer. Het is hap- en slikklaar vlees zeg maar. Dit was andere koek.

Na even rond gelopen te hebben liet ze de muizenromp vallen. Ze keek er nog even weemoedig naar en verloor toen haar interesse en keerde terug naar de containers. Ik ruimde de muizenresten op en daarmee was de episode afgesloten.

Wilde hond

Ik weet zeker dat Blitzz wel raad had geweten met de muis. Zij is nog veel meer een wilde hond dan Bella. Net als Saffy was. Zij hebben in hun jeugd voor zichzelf moeten zorgen en weten goed raad met een muizenhapje. Bella en Spip zijn voorbeelden van verwende honden. Ze weten niet meer wat ze moeten doen met een zelf gevangen prooi. Het vangen lukt misschien nog wel eens als het toeval een handje helpt. Maar dan? Hoe ontleed je zo’n ding dan?

Uitlachen

Voor je deze honden uitlacht om hun hulpeloosheid: ik heb de muis opgeruimd, niet opgegeten. Ik vermoed dat weinig mensen die deze columns lezen de muis zouden hebben genuttigd. Al dan niet met barbecuesaus. Onze verre voorouders zouden zonder twee keer nadenken deze belangrijke, gratis bron van proteïnen hebben verorberd. In plaats daarvan had een elektrisch aangedreven karretje die middag bij ons een hoeveelheid al dan niet verpakte voedselproducten afgeleverd. Hond en mens zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden: we degenereren gezellig samen verder. Wie weet worden we over nog eens 40.000 jaar overheerst door super geëvolueerde muizen. Het zou een zoete wraak zijn.